إِلّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِلّ (به کسر الف و تشدید لام) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
قرابت و خویشی است.
حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص یکی از صفات مذموم و ناپسند
عمرو بن عاص، از این کلمه استفاده نموده است.
اين كلمه فقط يک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
إِلّ (بر وزن ظلّ) به معنای قرابت و خویشی آمده است.
در
قرآن کریم آمده است، همچنان‌که
خدای تعالی می‌فرماید:
(لا یَرْقُبونَ فی مُؤْمِنٍ اِلاّ وَ لا ذِمَّةً)
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن‌جا که حضرت علی (علیه‌السلام) دربارۀ عمرو بن عاص فرموده‌اند:
«إِنَّهُ لَيَقولُ فَيَكْذِبُ، وَ يَعِدُ فَيُخْلِفُ، وَ يُسْأَلُ فَيَبْخَلُ، وَ يَسْأَلُ فَيُلْحِفُ، وَ يَخونُ الْعَهْدَ، وَ يَقْطَعُ الاِْلَّ.» یعنی: «او حرف می‌زند
دروغ می‌گوید: وعده می‌دهد
خلف وعده می‌کند، از او چیزی خواسته می‌شود
بخل می‌ورزد سئوال می‌کند و اصرار می‌نماید به عهد
خیانت می‌کند و قرابت و خویشی را قطع می‌نماید و نادیده می‌گیرد.» (لعنة اللّه تعالى)
اين كلمه فقط يک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق»، ص۵۹.
