إِستِبداد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِستِبداد (به کسر الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود است.
حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در همین معنی استعمال نموده است.
إِستِبداد به معنای مخصوص شدن به چیزی و منحصر کردن آن در خود است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
اسْتَبَدَّ بِالاَمر: اِنفَرَدَ بِهِ.»
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در این باره فرموده است:
«وَ مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْيِهِ هَلَكَ، وَ مَنْ شاوَرَ الرِّجالَ شارَكَها في عُقولِها.» «کسی که استبداد رأی داشته باشد هلاک می‌شود، و هرکس با مردان بزرگ
مشورت کند در
عقل و
دانش آن‌ها شرکت می‌جوید.»
نظير آن در
گذشت.
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «استبداد»، ص۱۱۷.
