إِدّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِدّ: (لَقَدْ جِئْتُمْ شَیْئاً اِدّاً)«اِدّ» از مادّه
«ادّ» (بر وزن ضدّ) در اصل به معنای صدای ناهنجاری است که بر اثر گردش شدید امواج صوتی در گلوی شتر به گوش می‌رسد؛
سپس به کارهای بسیار زشت و وحشتناک اطلاق شده است.
(لَقَدْ جِئْتُمْ شَيْئًا إِدًّا) (راستى مطلب زشت و زننده‌اى گفتيد).
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه اد -به كسره همزه- به معناى هر چيزى است كه منكر و شنيع باشد، و كلمه
تفطر به معناى انشقاق و دو نيم شدن است، و كلمه خرور به معناى سقوط، و كلمه
هد به معناى هدم و ويرانى است. اين
آیات در مقام بزرگ شمردن
گناه و عظيم دانستن
آثار گناه است، كه آن را به محسوس مثل مى‌زند و مى‌فرمايد: شما با اين حرف خود، امرى منكر و زشت و شنيع مرتكب شديد، كه آن چنان آثار سوء آن بزرگ است كه نزديك است آسمان متلاشى گردد و زمين بشكافد و كوه‌ها فرو ريزد، آن طور فرو بريزد كه گويا يك خانه فرو مى‌ريزد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِدّ»، ص۳۳.
