أُفّ (به ضم الف و تشدید فاء) یکی از مفردات نهج‌البلاغه، واژه‌ای است که از تنفر حکایت می‌کند. هنگامی از زبان انسان صادر می‌شود که نسبت به چیزی یا موضوعی اظهار کراهت دارد. این کلمه فقط دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
حضرت امیر (علیه‌السّلام) پس از ختم غائله خوارج به وقت ترغیب مردم به جنگ با معاویه، فرمود: «أُفٍّ لَكُمْ! لَقَدْ سَئِمْتُ عِتابَكُمْ! أَرَضيتُمْ بِالْحَياةِ الدُّنْيا مِنَ الاْخِرَةِ عِوَضاً؟»
