أُذُن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُذُن (به ضم الف و ذال) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
گوش است.
امام علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های ظاهری و سالم بودن
قربانی، از این
کلمه استفاده نموده است.
أُذُن عبارت است از گوش.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) دربارۀ
قربانی فرموده:
«وَ مِنْ تَمامِ الاُْضحِيَةِ اسْتِشْرافُ أُذُنِها، وَ سَلامَةُ عَيْنِها، فَإِذا سَلِمَتِ الاُْذُنُ وَ الْعَيْنُ سَلِمَتِ الاُْضْحِيِةُ وَ تَمَّتْ.» «از تمام قربانی توجّه به
گوش و توجّه به
سلامت چشم آن است، چون گوش و چشم سالم باشد، قربانی سلامت و تمام است.»
جمع اذن آذان است چنان‌که در رابطه با
شیطان فرموده:
«وَ حَذَّرَكُمْ عَدُوّاً نَفَذَ في الصُّدورِ خَفِيّاً، وَ نَفَثَ في الاذانِ نَجِيّاً، فَأَضَلَّ وَ أَرْدَى.» «شما را بر حذر داشته از دشمنی که مخفیانه در سینه‌ها راه یافته و به طور نجوی در گوش‌ها دمیده، گمراه و پست کرده است.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذن»، ص۳۶.
