أَیْنَ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَیْنَ (به فتح الف و نون و سکون یاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای رسیدن و مکان است.
این کلمه چند بار در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
أَیْنَ به معنای رسیدن و مکان است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
این واژه گاهی به معنای رسیدن آمده است.
لذا آن حضرت (علیه‌السلام) در نامه‌ای به
معاویه می‌نویسد:
«فَقَدْ آنَ لَكَ أَنْ تَنْتَفِعَ بِالَّلمْحِ الْباصِرِ مِنْ عِيانِ الاُْمورِ.» «رسید وقتی که بهره‌گیری با نگاه آشکار از کارهای واضح.»
به معنای مکان یک مورد آمده است.
در رابطه با حق تعالى فرموده:
«وَ لا يَنْظُرُ بِعَيْن، وَ لا يُحَدُّ بِأَيْن، وَ لا يوصَفُ بِالاَْزْواجِ.» «خدایی که با چشم دیده نمی‌شود، و با مکانی محدود نمی‌گردد و با امثال و همتا وصف شدن ندارد.»
چند مورد از این کلمه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «أین»، ص۱۰۶.
