أَیْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَیْد (به فتح الف و سکون یاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن، است.
حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به ویژگی
ستاره‌ها و شهاب‌های
آسمانی این واژه استفاده نموده است.
أَیْد به معنای نیرو، قوه و نیرومند کردن آمده است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) نسبت به ستارگان و شهاب‌ها فرموده‌اند:
«وَ أَمْسَكَها مِنْ أَنْ تَمورَ في خَرْقِ الْهَواءِ بِأَيْدِهِ، وَ أَمَرَها أَنْ تَقِفَ مُسْتَسْلِمَةً لاَِمْرِهِ.» «
خدا آن‌ها را نگاه داشت از این‌که در شکاف و صحنه هوا موج بزنند، و فرمود تا در فضا بیایستند و تسلیم امر شوند.»
چنان‌که خدای تعالی در
قرآن در این خصوص فرموده است:
(وَ النُّجومَ مُسَخَّراتٍ بِاَمْرِهِ) همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) خطاب به
معاویه می‌نویسد:
«فَقَدْ أَتاني كِتابُكَ تَذْكُرُ (فيهِ) اصْطِفاءَ اللهِ تعالى مُحَمَّداً (صلى‌الله‌عليه‌وآله) لِدينِهِ، وَ تَأْييدَهُ إِيّاهُ بِمَنْ أَيَّدَهُ مِنْ أَصْحابِهِ.» «امّا بعد! نامه ات رسيد، در آن يادآور شده‌اى كه خداوند محمّد صلى الله عليه و آله را براى دينش برگزيد و با اصحابش وى را تأييد كرد.»
از این ماده فقط همین سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَید»، ص۱۰۶-۱۰۵.
