أَمَانَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَانَت (به فتح الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای چیزی است که انسان را نسبت به آن،
امین و مورد اعتماد شمرده‌اند و لازم است در زمان مقرر به امانت‌گذار بازپس داده شود.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی خطاب به یکی از کارگزاران
حکومت این کلمه را در همین معنی به کار برده است.
أَمَانَت به معنای چیزی که انسان را به آن امین کرده‌اند و واجب الرّد است؛ می‌باشد.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امانت به معنای چیزی که انسان را به آن امین کرده‌اند و واجب الرّد است؛ می‌باشد.
آن حضرت به
اشعث بن قیس فرماندار
آذربایجان در همین خصوص، چنین نوشته است:
«وَ إِنَّ عَمَلَكَ لَيْسَ لَكَ بِطُعْمَة، وَ لكِنَّهُ في عُنُقِكَ أَمانةٌ، وَ أَنْتَ مُسْتَرْعىً لِمَنْ فوْقَكَ.» «بدان کار و حکومت تو طعمه و خوردنی نیست بلکه در گردن تو امانت است ما فوق تو (امام علیه‌السلام) مراقب توست.»
امین: به کسی که نسبت به عمل او اطمینان و ایمنی هست؛ گفته می‌شود.
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با
رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده‌اند:
«أَمينُ وَحْيِهِ، وَ خاتَمُ رُسُلِهِ، وَ بَشيرُ رَحْمَتِهِ، وَ نَذيرُ نِقْمَتِهِ.» (محمّد صلى الله عليه و آله) امين وحى او بود و خاتم پيامبرانش، بشارت دهنده به رحمت او و بيم‌دهنده از كيفرش.»
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امانت»، ص۸۱.
