این مرد سخت در سلک طلاب علوم دینی و شاگرد شیخ احمدبن فهد بود. پس از این که این داعیه در او پیدا شد جمعی از عرب بدو گرویدند و با وی به غارت و تاخت وتاز پرداختند. او با امراء و حکام بعضی بلاد عراق عرب و خوزستان جنگ‌ها کرد تا کارش قوت گرفت و بر بسیاری از شهرهای عراق و خوزستان و فارس مستولی گشت. و در سال ۸۷۵ ه. ق در گذشت
بعد از در گذشت آل‌مشعشع سلطان محسن به جای او نشست؛ او مردی علم دوست بود چنان که شمس الدین محمد استرآبادی حاشیه خود بر تجرید را بنام او نگاشت. پس از او علی و ایوب به فرمانروایی رسیدند که آن دو را شاه اسماعیل اول صفوی در سال ۹۱۴ منکوب و به قتل رسانید.
