آثار بدعت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بدعت، داخل کردن چیزى که جزء
دین نیست، در دین است. بدعت‌گذاری در دین پیامدهای ناگوار بسیاری در
دنیا و
آخرت دارد که
قرآن به برخی از آن‌ها اشاره کرده است.
گمراهی، افزایش
گناه، قرارگرفتن در زمره ستمگران، محرومیت از
محبت و
هدایت خداوند و
خسران و
کیفر الهی از آن جمله‌اند.
بدعت‌گذاری هم موجب گمراهی شخص بدعت‌گذار از راه حق می‌گردد:«و حَرَّموا ما رَزَقَهُمُ اللّهُ افتِراءً عَلَی اللّهِ قَد ضَلّوا و ما کانوا مُهتَدین»
و هم به گمراه شدن دیگران می‌انجامد:«فمن‌اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ النّاسَ بِغَیرِ عِلم»،
زیرا به گمان این‌که بدعت مزبور جزو دین است به آن
ایمان آورده یا عمل می‌کنند و ناآگاهانه به
انحراف کشیده می‌شوند.
چون بدعت‌گذار عامل گمراهی دیگران است افزون بر گناهکار بودن خود، در
گناه دیگران نیز شریک است:«لِیَحمِلوا اَوزارَهُم کامِلَةً یَومَ القِیمَةِ و مِن اَوزارِ الَّذینَ یُضِلّونَهُم بِغَیرِ‌عِلم‌اَلا ساءَ ما یَزِرون».
بر پایه احادیث هم هرکس سنت ناپسندی را بنیان‌گذارد در گناه کار خود و همه کسانی که به آن سنت عمل کنند شریک خواهد بود.
بدعت‌گذاری در
دین، تجاوز از
حدود الهی است: «لا تُحَرِّموا طَیِّبتِ ما اَحَلَّ اللّهُ لَکُم ولا تَعتَدوا اِنَّ اللّهَ لا‌یُحِبُّ‌المُعتَدین»
و بدعت‌گذار با انجام دادن این کار در زمره ظالمان قرار می‌گیرد:«فَمَنِ افتَری عَلَی اللّهِ الکَذِبَ مِن بَعدِ ذلِکَ فَاُولئِکَ هُمُ الظّلِمون».
حتی به تعبیر قرآن آنان از ظالم‌ترین افرادند:«فَمَن اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ النّاسَ بِغَیرِ عِلم»،
زیرا
بدعت در دین در واقع نوعی
دروغ بستن به خداوند است
و این عمل از بالاترین گناهان به شمار می‌رود یا بدان جهت که بدعت‌گزاران افزون بر
ظلم به خود، به دیگران نیز ستم می‌کنند.
بدعت‌گذاران در دین الهی، از
محبت خداوند محروم‌اند:«لا‌تُحَرِّموا طَیِّبتِ ما اَحَلَّ اللّهُ لَکُم... اِنَّ‌اللّهَ لا یُحِبُّ المُعتَدین»
و از
هدایت الهی بهره‌ای نخواهند برد:«فَمَن اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا... اِنَّ اللّهَ لا یَهدِی القَومَ الظّلِمین».
آنان که در دین خدا بدعت می‌گذارند زیان خواهند دید:«قَد خَسِرَ الَّذینَ... وحَرَّموا ما رَزَقَهُمُ اللّهُ افتِراءً عَلَی اللّهِ».
زیانکار بودن این افراد بدان جهت است که با حرام کردن حلال خداوند عاقبت و آخرت خود را تباه می‌کنند، ازاین‌رو قرآن در آیاتی دیگر اینان را محروم از
رستگاری دانسته:«و‌لا‌تَقولوا لِما تَصِفُ اَلسِنَتُکُمُ الکَذِبَ هذا حَللٌ و هذا حَرام... اِنَّ الَّذینَ یَفتَرونَ عَلَی اللّهِ الکَذِبَ لا یُفلِحون»
و به
عذاب الهی تهدید کرده است:«فَوَیلٌ لِلَّذینَ یَکتُبونَ الکِتبَ بِاَیدیهِم ثُمَّ یَقولونَ هذا مِن عِندِ اللّهِ... فَوَیلٌ لَهُم مِمّا کَتَبَت اَیدیهِم و ویلٌ لَهُم مِمّا یَکسِبون»
همچنین در آیاتی کیفر اُخروی آنان را عذابی دردناک و بزرگ شمرده است:«و لا تَقولوا لِما تَصِفُ اَلسِنَتُکُمُ الکَذِبَ هذا حَللٌ... و‌لَهُم‌عَذابٌ اَلیم».
پژوهشکده فرهنگ و معارف اسلامی، دائرةالمعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله «بدعت»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۶/۳۱.
