آتش‌افروزی اصحاب اخدود (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصحاب اخدود، برای سوزاندن مؤمنان، در گودال‌های عمیق
آتش می‌افروختند. انگیزه آنان از این کار، ایمان مؤمنان بود.
اصحاب اخدود برای سوزاندن
مؤمنان، در گودال‌هایی (بزرگ و عمیق)
آتش می‌افروختند:
• «قُتِلَ
أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛
مرگ بر شکنجه‌گران
صاحب گودال (
آتش)».
• «النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ؛
آتشى عظيم و شعله‌ور»!
• «إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ؛ هنگامى که در کنار آن نشسته بودند».
• «وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ؛ و آنچه را با مؤمنان انجام مى‌دادند (با خونسردى و
قساوت) تماشا مى‌کردند!».
••• ((اخدود)) به گفته ((راغب)) در ((مفردات)) به معنى شکاف وسیع و عمیق و گسترده در
زمین است، یا به تعبیر دیگر گودال‌ها و خندق‌هاى بزرگ را گویند، و جمع آن ((اخادید)) و در اصل از ((خد))
انسان گرفته شده که به معنى دو فرورفتگى است که در دو طرف بینى انسان در سمت راست و چپ قرار دارد.
اصحاب اخدود برای سوزاندن مؤمنان، از
آتش برافروخته شده بسیار شدیدی استفاده می‌کردند:
• «قُتِلَ
أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛ مرگ بر شکنجه‌گران
صاحب گودال (
آتش)».
• «النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ؛
آتشى عظيم و شعله‌ور»!
••• ((وقود)) در اصل به معنى ماده‌اى است که
آتش با آن مى‌افروزند، (مانند هیزم) و تعبیر به ((ذات الوقود)) با اینکه همه
آتش‌ها احتیاج به هیزم و مانند آن دارد، اشاره به کثرت مواد
آتش‌زایى است که آنها به کار مى‌گرفتند، و طبعا
آتش آن بسیار دامنه‌دار و پر شعله‌اى به وجود مى‌آمد.
ایمان مؤمنان، یگانه انگیزه
اصحاب اخدود برای سوزاندن آنان بود:
• «قُتِلَ
أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛ مرگ بر شکنجه‌گران
صاحب گودال (
آتش)».
• «النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ؛
آتشى عظيم و شعله‌ور»!
• «إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ؛ هنگامى که در کنار آن نشسته بودند».
• «وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ؛ و آنچه را با مؤمنان انجام مى‌دادند (با خونسردى و قساوت) تماشا مى‌کردند!».
••• منظور از آیه ((اذ هم علیها قعود)) و
آیه بعد، این است که گروهى با
کمال خونسردى نشسته بودند و صحنه‌هاى شکنجه را تماشا مى‌کردند و لذت مى‌بردند که این خود نشانه نهایت قساوت آنها بود.
جمله ((یفعلون)) در آیه «وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ ...» به صورت فعل مضارع، دلیل بر این است که این عمل مدتى استمرار داشت و یک حادثه زودگذر نبود.
• «وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ؛ آنها هيچ ايرادى بر مؤمنان نداشتند، جز اينکه به
خداوند عزيز و حميد
ایمان آورده بودند».
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۳۹۹، برگرفته از مقاله «آتش‌افروزی اصحاب اخدود».
