سُعِدُوا:(وَ أَمَّا الَّذينَ سُعِدُواْ) «سُعِدُوا» از مادّه «سعد» مى‌باشد، كه به عقيده گروهى از ارباب لغت، فعل لازم است و مفعول نمى‌گيرد؛ بنابراين، صيغه مجهول ندارد و لذا ناچار شده‌اند كه آن را مخفف از «اسعدوا» (فعل مجهول از باب افعال) بدانند. ولى به طورى كه «آلوسی» در «روح المعانی» در ذيل آيه، از بعضى از ارباب لغت نقل كرده، فعل ثلاثى آن نيز متعدّى است و «سعده اللّه» و «مسعود» گفته مى‌شود؛
تَبْذِیر: (وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیراً) «تَبْذِیر» در اصل از مادّه «بذر» به معنای پاشیدن دانه می‌آید، منتها این کلمه، مخصوص مواردی است که، انسان اموال خود را به صورت غیر منطقی و فساد، مصرف می‌کند، و معادل آن در فارسی امروز، «ریخت و پاش» است. و به تعبیر دیگر، «تبذیر» آن است که مال در غیر موردش مصرف شود، هر چند کم باشد، و اگر در موردش صرف شود، تبذیر نیست، هر چند زیاد باشد.
سَعْى:(بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ) بعضى، «سَعْى» را در اينجا به معناى عبادت و كار براى خدا دانسته‌اند، البته «سعى» مفهوم وسيعى دارد كه اين معنا را نيز شامل مى‌شود ولى، منحصر به آن نيست، و تعبير «مَعَهُ» (با پدرش) نشان مى‌دهد كه منظور، معاونت پدر در امور زندگى است.
