• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مُنْکَر (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





مُنْکَر (به ضم میم و سکون نون و فتح کاف) از واژگان قرآن کریم به معنای ناشناخته، در مقابل معروف است.
منظور از آن در قرآن معصیت است.



مُنْکَر (به صیغه مفعول) به معنای ناشناخته، در مقابل معروف است.
به قول راغب کار منکر و امر منکر آن است که عقل سلیم آن را قبیح و ناپسند می‌داند یا عقل درباره آن توقّف کرده و شرع به قبح آن حکم می‌کند.


به موردی از مُنْکَر که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - الْمُنْکَرِ (آیه ۱۰۴ سوره آل عمران)

(وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ اُمَّةٌ یَدْعُونَ اِلَی الْخَیْرِ وَ یَاْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ‌ الْمُنْکَرِ)


«باشد از شما امّتی که به خیر دعوت می‌کنند و به معروف و کارهای پسندیده (اعم از واجب و مستحب) امر و از معصیت نهی می‌کنند.»
شاید «مِنْ» در «مِنْکُمْ» برای بیان باشد نه تبعیض.
در قرآن منظور از منکر معصیت است.






قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «منکر»، ج۷، ص۱۱۰.    






جعبه ابزار