مقوین (مفردات‌قرآن)

مقالات مرتبط: قوّة (مفردات‌قرآن)، عناوین قاموس قرآن (جلد ۶).

مُقْوین (به ضم میم و سکون قاف) از واژگان قرآن کریم به معنای اغنیاء و فقراء هر دو است.

فهرست مندرجات

۱ - مفهوم‌شناسی
۲ - کاربردها
۳ - پانویس
۴ - منبع

۱ - مفهوم‌شناسی

مُقْوین به معنای اغنیاء و فقراء هر دو است.

نَحْنُ جَعَلْناها تَذْکِرَةً وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِینَ‌ «ما آتش را تذکاری برای آتش آخرت و متاعی برای فقراء و اغنیا کردیم.»
در مصباح گفته: قواء به فتح اول بیابان خالی است: «اقوت الدّار» یعنی خانه خالی شد. در اقرب آمده: «اقوی فلان» به سه معنی است یعنی فلانی به بیابان نازل شد، فقیر گردید، غنی شد و در هر دو ضد بکار رود. پس مقوی به معنای نازل در بیابان و فقیر و غنی است. به نظرم مراد از آن‌ در قرآن اغنیاء و فقراء هر دو است چنانکه در مجمع آمده است.

۳ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۶۸.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۶۹۴.
۳.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۳۵۲.
۴.	↑ واقعة/سوره۵۶، آیه۷۳.
۵.	↑ فیومی، احمد، المصباح المنیر، ج۱، ص۲۶۹.
۶.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۹، ص۳۷۳.

۴ - منبع

[ویرایش]

• قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مقوین»، ج۶، ص۶۸.

رده‌های این صفحه : مفردات قرآن | واژه شناسی واژگان سوره واقعه