عَوْذ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَوْذ (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پناه بردن است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه بهکار رفته است، مانند:
• أَعَاذَه (به فتح الف و عین و ذال) به معنای در پناه قرار دادن است.
• اِسْتِعَاذة (به کسر الف و تاء) به معنای پناه بردن است.
از این ماده شش مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
عَوْذ به معنای پناه بردن آمده است.
«
عاذَ به: لَجَاءَ و اعتَصم.»
أَعَاذَه به معنای در پناه قرار دادن است و
اِسْتِعَاذة به معنای پناه بردن آمده است.
«
مَعاذ» مصدر میمی است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه بهکار رفته است، اشاره میشود:
امام (صلواتاللهعلیه) در
حکمت ۸۸ فرموده است:
«مَنِ اسْتَعاذَ فَلْيَسْتَعِذْ مِنْ مُضِلاّتِ الْفِتَنِ»
«كسى كه مىخواهد به
خدا پناه ببرد از فتنه های
گمراه كننده به خدا پناه برد.»
حضرت درباره بیعت خویش فرموده است:
«فَأَقْبَلْتُمْ إِلَيَّ إِقْبالَ الْعُوذِ الْمَطافيلِ عَلَى أَوْلادِها، تَقُولُونَ: الْبَيْعَةَ الْبَيْعَةَ!»
«به من روی آوردید مانند ماده شتران تازه بچه زائیده که به اطفال خود رو آورند، میگفتید: بیعت بیعت.»
عائذة: آهو یا شتری یا هر مادهای که تازه بچّه زائیده است، جمع آن عُوذ به ضم اوّل است.
از این ماده شش مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عوذ»، ج ۲، ص ۷۶۲.
