عَنیٰ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَنیٰ (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
قصد،
اراده، مشغول کردن و مهمّ دانستن است.
از این ماده چند مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
عَنیٰ به معنای قصد و اراده آمده است.
«
عَنَى بالقول كذا: ارادهُ و قصدهُ» و نیز آمده است: «
عَنَى اللّهُ بهِ عِنَايةً: حفظهُ»
عَنیٰ به معنای مشغول کردن و مهمّ دانستن نیز آمده است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه بهکار رفته است، اشاره میشود:
امام (صلواتاللهعلیه) در مورد فهمیدن کلام خدا و رسولش فرموده است:
«وَ قَدْ كانَ يَكُونُ مِنْ رَسُولِ اللهِ... فَيَسْمَعُهُ مَنْ لا يَعْرِفُ ما عَنَى اللهُ بِهِ، وَ لا ما عَنَى بِهِ رَسُولُ اللهِ (صلىاللهعليهوآله)»
«کلام آن حضرت را میشنید کسی که نمیدانست
خدا چه قصد کرده و
رسول چه قصد کرده است.»
به
امام مجتبی (صلواتاللهعلیه) مینویسد:
«فَعَناني مِنْ أَمْرِكَ ما يَعْنيني مِنْ أَمْرِ نَفْسي، فَكَتَبْتُ إِليْكَ كِتابي هَذا، مُسْتظْهِراً بِهِ»
«مهمّ شد مرا از کار تو آنچه مهم میشود از کار من، لذا این نامه را برای تو نوشتم و از آن کمک میخواهم.»
«معنّی»: مقصود و جمع آن معانی است.
از این ماده چند مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عنی»، ج ۲، ص ۷۶۰.
