در مواردی که حکم شارع یا مولا به ماهیتی کلی تعلق می‌گیرد، چون ماهیت کلی هم دارای مفهوم و هم دارای مصداق است، به مفهوم ماهیت «عنوان» یا «وجه»، و به مصادیق و افراد خارجی آن «معنون» گفته می‌شود؛ برای مثال، در امر به نماز (صلّ) مفهوم صلات «عنوان» و مصادیق خارجی نماز «معنون» می‌باشد.
در برخی از بحث‌های اصول از «عنوان و معنون» نام برده می‌شود، هم‌چون بحث اجتماع امر و نهی. برای مثال، در نماز در زمین غصبی، دو عنوان و یک معنون وجود دارد؛ معنون، همان حرکاتی (رکوع، سجده، قیام و...) است که شخص انجام می‌دهد و دارای دو عنوان می‌باشد: عنوان صلات و عنوان غصب، که بنا به عنوان صلات، به فعل خارجی، امر، و بنا به عنوان غصب، به فعل خارجی، نهی تعلق گرفته است.
