صفحه ۵۷۰ قرآن کریم سوره معارج و نوح

سوگند به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها که ما قادریم،

به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها سوگند که ما تواناییم،

(هرگز) به پروردگار خاوران و باختران سوگند ياد مى‌كنم كه ما تواناييم،

که جاى آنان را به کسانى بدهیم که از آنها بهترند; و ما هرگز مغلوب نخواهیم شد.

بر اینکه به جای آنان بهتر از آنان را بیاوریم؛ و هیچ چیز ما را مغلوب نمی‌کند.

كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جست.

آنان را به حال خود واگذار تا در باطل فرو روند و بازى کنند تا روز موعود خود را ملاقات نمایند.

پس آنان را واگذار تا (در گفتار باطل) فرو روند و مشغول بازی باشند، تا روزشان را که به آنان وعده داده‌اند دیدار کنند،

پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شده‌ اند ملاقات نمايند،

همان روز که از قبرها به سرعت خارج مى‌شوند، گویى به سوى بتها مى‌دوند;

روزی که شتابان از خاک بیرون آیند، گویی به سوی نشانه‌های نصب شده می‌دوند،

روزى كه از گورها(ى خود) شتابان برآيند گويى كه آنان به سوى پرچم‌هاى افراشته مى‌دوند،

در حالى که چشم‌هایشان (از شرم و وحشت) به زیر افتاده، و (پرده‌اى از) ذلّت و خوارى آنها را پوشانده است. این همان روزى است که به آنها وعده داده مى‌شد.

درحالی که دیدگانشان (از شدت ترس) فرو افتاده، خواری و ذلت آنان را می‌پوشاند. این همان روزی است که همواره وعده داده می‌شدند.

ديدگانشان فرو افتاده (غبار) مذلت آنان را فرو گرفته است اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مى‌شد.

به‌ نام خداوند بخشنده مهربان

به نام خداوند رحمتگر مهربان

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ما نوح را به سوى قومش فرستادیم و گفتیم «قوم خود را انذار کن پیش از آن که عذاب دردناکى به سراغشان آید.

ما نوح را به سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از آنکه عذابی دردناک به آنان رسد، بیم ده.

ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه قومت را پيش از آنكه عذابى دردناک به آنان رسد هشدار ده.

گفت «اى قوم من! به یقین من براى شما انذارکننده آشکارى هستم،

گفت ای قوم من! همانا من شما را بیم‌دهنده‌ای آشکارم،

(نوح) گفت اى قوم من من شما را هشداردهنده‌ اى آشكارم،

که خدا را پرستش کنید و از مخالفت او بپرهیزید و مرا اطاعت نمایید،

که خدا را بپرستید و از او پروا کنید و از من اطاعت نمایید،

كه خدا را بپرستيد و از او پروا داريد و مرا فرمان بريد،

تا خدا گناهانتان را بیامرزد و تا زمان معیّنى شما را عمر دهد; زیرا هنگامى که اجل الهى فرا رسد، تأخیرى نخواهد داشت اگر مى دانستید.

تا خدا گناهانتان را بیامرزد و شما را تا زمانی معین مهلت دهد. اگر آگاهی داشته باشید (توجه خواهید کرد که) بی‌تردید هنگامی که اجل خدایی فرا رسد، تأخیر نخواهد داشت.

(تا) برخى از گناهانتان را بر شما ببخشايد و (اجل) شما را تا وقتى معين به تاخير اندازد اگر بدانيد چون وقت مقرر خدا برسد تاخير بر نخواهد داشت.

(نوح) گفت «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (به سوى تو) دعوت کردم،

گفت پروردگارا! همانا قوم خود را شب و روز (به آیین توحید) دعوت کردم،

(نوح) گفت پروردگارا من قوم خود را شب و روز دعوت كردم،

امّا دعوت من چیزى جز فرار (از حق) بر آنان نیفزود.

ولی دعوت من جز بر فرارشان نیفزود،

و دعوت من جز بر گريزشان نيفزود،

و من هر زمان آنها را دعوت کردم (که ایمان بیاورند) تا تو آنها را بیامرزى، انگشتان خویش را در گوش‌هایشان قرارداده و لباس‌هایشان را بر خود پیچیدند، و در مخالفت اصرار ورزیدند و به شدّت استکبار کردند.

و من هرگاه آنان را دعوت کردم تا آنان را بیامرزی، انگشتان خود را در گوش‌هایشان کردند و جامه‌هایشان را به سر کشیدند و بر انکار خود پافشاری ورزیدند و به شدت تکبّر کردند،

و من هر بار كه آنان را دعوت كردم تا ايشان را بيامرزى انگشتان‌شان را در گوش‌هايشان كردند و رداى خويشتن بر سر كشيدند و اصرار ورزيدند و هرچه بيشتر بر كبر خود افزودند،

سپس من آنها را با صداى بلند (به اطاعت فرمان تو) دعوت کردم،

آن گاه آنان را آشکارا دعوت کردم،

سپس من آشكارا آنان را دعوت كردم،

سپس آشکارا و نهان (حقیقت توحید و ایمان را) براى آنان بیان داشتم.

سپس آشکار و پنهان آنان را خواندم.

باز من به آنان اعلام نمودم و در خلوت (و) پوشيده نيز به ايشان گفتم.

و گفتم «از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است.

پس (به آنان) گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او همواره بسیار آمرزنده است.

و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است.