صفحه ۴۱ قرآن کریم سوره بقره

و هنگامى كه طالوت به فرماندهى لشكر بنى‌اسرائيل منصوب شد، و سپاهيان را با خود بيرون برد، به آنها گفت «خداوند، شما را بوسيله يک نهر آب، آزمايش مى‌كند؛ آنها كه از آن بنوشند، از من نيستند؛ و آنها كه بيشتر از يک پيمانه با دست خود، از آن نخورند، از من هستند.» و همگى جز عدّه كمى، از آن نوشيدند. سپس هنگامى كه او، و كسانى كه به او ايمان آورده بودند، و از بوته آزمايش، سالم به در آمدند، از آن نهر گذشتند، از كمىِ نفرات خود، ناراحت شدند؛ و گفتند «امروز، ما توانايى مقابله با «جالوت» و سپاهيان او را نداريم.» امّا آنها كه مى‌دانستند خدا را ملاقات خواهند كرد و ايمان بيشترى داشتند گفتند «چه بسيار گروههاى كوچک كه به خواست خدا، بر گروههاى بزرگ پيروز شدند.» و خداوند با صابران و استقامت‌كنندگان است.

پس هنگامى كه طالوت لشكر كشيد، سپاه خود را گفت خدا شما را به نهر آبى آزمايش كند، هر كه از آن بياشامد از من و هم آيين من نيست، و هر كه هيچ نياشامد يا كفى بيش برنگيرد از من و هم آيين من خواهد بود. پس همه سپاهش آشاميدند به جز عده قليلى از آنها. و چون طالوت و سپاه مؤمنش از نهر گذشتند (و مواجه با دشمن شدند لشكر بيمناك گشته) گفتند ما را تاب مقاومت جالوت و سپاه او نخواهد بود. آنان كه به لقاء رحمت خدا و ثواب آخرت معتقد بودند (ثابت قدم مانده) گفتند چه بسيار شده كه گروهى اندک به يارى خدا بر سپاهى بسيار غالب آمده، و خدا با صابران است.

پس هنگامی که طالوت با سپاهیان [ برای جنگ با دشمن ] بیرون رفت [ به آنان ] گفت مسلّماً خداوند شما را به‌ وسیلۀ نهر آبی آزمایش می‌کند، هرکه [ به وقت تشنگی ] از آن بنوشد از من نیست، و هرکه از آن نخورد از من است، مگر کسی که با دستش کفی آب برگیرد [ که او نه از من است و نه مردود از لشگر ]، پس همگی جز اندکی از آنان آب نوشیدند، چون او و همراهانِ مؤمنش از نهر گذشتند گفتند امروز ما را قدرت مقابله با جالوت و سپاهیانش نیست، [ ولی ] آنان‌که به لقای خداوند یقین داشتند [ به کسانی که فزونی دشمن، آنان را از ورود به جنگ ترسانده بود ] گفتند چه بسا گروه اندکی که به خواست خدا بر گروهی بسیار پیروز شدند، و خدا با صابران است‌.

و چون طالوت با لشكريان [ خود ] بيرون شد گفت‌ خداوند شما را به وسيله رودخانه‌اى خواهد آزمود پس هر كس از آن بنوشد از [ پيروان ] من نيست و هر كس از آن نخورد قطعا او از [ پيروان ] من است مگر كسى كه با دستش كفى برگيرد پس [ همگى ] جز اندكى از آنها از آن نوشيدند و هنگامى كه [ طالوت ] با كسانى كه همراه وى ايمان آورده بودند از آن [ نهر ] گذشتند گفتند امروز ما را ياراى [ مقابله با ] جالوت و سپاهيانش نيست كسانى كه به ديدار خداوند يقين داشتند گفتند بسا گروهى اندک كه بر گروهى بسيار به اذن خدا پيروز شدند و خداوند با شكيبايان است.

و هنگامى كه در برابر «جالوت» و سپاهيان او قرار گرفتند گفتند «پروردگارا! شكيبايى و استقامت را بر ما فرو ريز؛ و قدم‌هاى ما را ثابت بدار؛ و ما را بر جمعيّت كافران، پيروز گردان.»

و چون آنها در ميدان مبارزه جالوت و لشكريان او آمدند گفتند پروردگارا، به ما صبر و استوارى بخش و ما را ثابت قدم دار و بر شكست كافران يارى فرما.

چون [ طالوت و اهل ایمان ] با جالوت و سپاهیانش روبرو شدند گفتند پروردگارا! بر ما صبری ویژه فروریز! و گام‌هایمان را استوار ساز! و ما را بر گروه کافران پیروز گردان‌!

و هنگامى كه با جالوت و سپاهيانش روبرو شدند گفتند پروردگارا بر [ دل‌هاى ] ما شكيبايى فرو ريز و گام‌هاى ما را استوار دار و ما را بر گروه كافران پيروز فرماى.

آنگاه به خواست خدا، آنها سپاه دشمن را به هزيمت وا داشتند؛ (و «داوود» نوجوان شجاعى كه در لشكر «طالوت» بود)، «جالوت» را كشت؛ و خداوند، حكومت و دانش را به او بخشيد؛ و از آنچه مى‌خواست به او تعليم داد. و اگر خداوند، بعضى از مردم را بوسيله بعضى ديگر دفع نمى‌كرد، زمين را فساد فرا مى‌گرفت، ولى خداوند نسبت به جهانيان، لطف و احسان دارد.

پس به يارى خدا كافران را شكست دادند و داود (عليه‌السّلام) امير آنها جالوت را كشت و خدايش پادشاهى و فرزانگى عطا فرمود و از آنچه مى‌خواست بدو بياموخت. و اگر خدا برخى مردم را در مقابل بعضى ديگر بر نمى‌انگيخت فساد روى زمين را فرا مى‌گرفت، و ليكن خدا، خداوند فضل و كرم بر همه اهل عالم است.

پس [ طالوت و لشگرش ] دشمن را به خواست خدا شکست دادند، و داود، [ جوان مؤمنِ نیرومندی که در سپاه طالوت بود ] جالوت را کشت، و خداوند به او فرمانروایی و حکمت [ یعنی مقام نبوت ] بخشید و از آنچه می‌خواست به داود آموخت، و اگر خداوند تجاوز و ستمکاری برخی از مردم را به‌وسیلۀ برخی دیگر دفع نمی‌کرد قطعاً زمین را تباهی و فتنه فرامی‌گرفت؛ ولی خداوند به جهانیان دارای احسان است‌.

پس آنان را به اذن خدا شكست دادند و داوود جالوت را كشت و خداوند به او پادشاهى و حكمت ارزانى داشت و از آنچه مى‌ خواست به او آموخت و اگر خداوند برخى از مردم را به وسيله برخى ديگر دفع نمیکرد قطعا زمين تباه مى‌گرديد ولى خداوند نسبت به جهانيان تفضل دارد.

اينها، آيات خداست كه به حق، بر تو مى‌خوانيم؛ و به يقين تو، از پيامبران ما هستى.

اين آيات خداست كه به راستى بر تو مى‌خوانيم و همانا تو از جمله پيغمبران مرسل هستى.

این [ حادثه‌ها ] از نشانه‌های [ ربوبیت و قدرت ] خداست که به راستی و درستی بر تو می‌خوانیم، و مسلّماً تو از جملۀ رسولانی‌.

اين [ها ] آيات خداست كه ما آن را بحق بر تو مى‌خوانيم و به راستى تو از جمله پيامبرانى.