صفحه ۳۲۹ قرآن کریم سوره انبیاء

و گروهى از شیاطین (را نیز مسخّرِ او قرار دادیم، که در دریا) برایش غوّاصى مى‌کردند; و کارهایى جز این (نیز) براى او انجام مى‌دادند; و ماآنها را (از سرکشى) حفظ مى‌کردیم.

و نيز برخى از ديوان را مسخر سليمان كرديم كه به دريا براى او غواصى كنند و يا به كارهاى ديگر در دستگاه او بپردازند، و ما نگهبان ديوان (براى حفظ ملك سليمان) بوديم.

و از شیطان ها کسانی را رام و مسخّر او کردیم که برایش غوّاصی و کارهایی غیر از آن انجام می دادند، و ما نگهبان آنان بودیم.

و برخى از شياطين بودند كه براى او غواصى و كارهايى غير از آن میکردند و ما مراقب (حال) آنها بوديم.

و ایّوب را (به یاد آور) هنگامى که پروردگارش را خواند (و عرضه داشت) «ناراحتى (و مشکلات شدید) به من روى آورده; و تو مهربان ترینِ مهربانانى.»

و (ياد كن حال) ايوب را وقتى كه پروردگار خود را خواند كه مرا بيمارى و رنج سخت رسيده و تو (بر بندگانت) از همه مهربانان عالم مهربان‌ترى.

و ایوب را (یاد کن) هنگامی که پروردگارش را ندا داد که مرا آسیب و سختی رسیده و تو مهربان‌ترین مهربانانی.

و ايوب را (ياد كن) هنگامى كه پروردگارش را ندا داد كه به من آسيب رسيده است و تويى مهربان‌ترين مهربانان.

ما دعاى او را مستجاب کردیم; و ناراحتى هایى را که داشت برطرف ساختیم; و خاندانش و همانندشان را با آنان به او بازگرداندیم; تا رحمتى از سوى ما و تذکّرى براى عبادت‌کنندگان باشد.

پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و درد و رنجش را برطرف ساختيم و اهل و فرزندانش را (كه از او گرفته بوديم) با عده ديگر به مثل آنها باز به او عطا كرديم تا هم لطف و رحمتى در حق او كرده باشيم و هم اهل عبادت متذكر (لطف و احسان ما) شوند.

پس ندایش را اجابت کردیم و آنچه از آسیب و سختی به او بود برطرف نمودیم، و خانواده اش را (که در حادثه‌ها از دستش رفته بودند) و مانندشان را همراه با آنان به او عطا کردیم که رحمتی از سوی ما و مایه پند و تذکری برای عبادت‌کنندگان بود.

پس (دعاى) او را اجابت نموديم و آسيب وارده بر او را برطرف كرديم و كسان او و نظيرشان را همراه با آنان (مجددا) به وى عطا كرديم (تا) رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت‌كنندگان (باشد).

و اسماعیل و ادریس و ذالکفل را (به یاد آور) که همه از صابران بودند.

و (نيز ياد آر حال) اسماعيل و ادريس و ذو الكفل را كه همه بندگان صابر ما بودند.

و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را (یاد کن) که همه از شکیبایان بودند.

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را (ياد كن) كه همه از شكيبايان بودند.

و ما آنان را در رحمت خود وارد ساختیم; چرا که آنها از صالحان بودند.

و ما آنها را به رحمت (خاص) خود درآورديم، زيرا آنان از نيكان عالم به شمار بودند.

و آنان را در رحمت خود درآوردیم، چون از شایستگان بودند.

و آنان را در رحمت‌ خود داخل نموديم چرا كه ايشان از شايستگان بودند.

و ذالنون (یونس) را (به یاد آور) در آن هنگام که خشمگین (از میان قوم خود) رفت; و چنین مى‌پنداشت که ما بر او تنگ نخواهیم گرفت; (اما موقعى که در کام نهنگ فرو رفت،) در آن ظلمت‌ها(ى متراکم) صدا زد «(خداوندا!) جز تو معبودى نیست; منزهى تو! من از ستمکاران بودم.»

و (ياد آر حال) ذو النون (يعنى يونس) را هنگامى كه (از ميان قوم خود) غضبناک بيرون رفت و چنين پنداشت كه ما هرگز او را در مضيقه و سختى نمى‌افكنيم (تا آنكه به ظلمات دريا و شكم ماهى در شب تار گرفتار شد) آن گاه در آن ظلمتها فرياد كرد كه خدايى به جز ذات يكتاى تو نيست، تو (از شريک و هر عيب و آلايش) پاک و منزهى و من از ستمكاران بودم (كه بر نفس خود ستم كردم).

و صاحب ماهی (حضرت یونس) را (یاد کن) زمانی که خشمناک (از میان قومش) رفت و گمان کرد که ما (زندگی را) بر او تنگ نخواهیم گرفت، پس در تاریکی‌ها(ی شب، زیر آب، و دل ماهی) ندا داد که معبودی جز تو نیست تو از هر عیب و نقصی منزّهی، همانا من از ستمکارانم.

و ذوالنون را (ياد كن) آنگاه كه خشمگين رفت و پنداشت كه ما هرگز بر او قدرتى نداريم تا در (دل) تاريكی‌ها ندا درداد كه معبودى جز تو نيست منزهى تو راستى كه من از ستمكاران بودم.

ما دعاى او را به اجابت رساندیم; و از آن اندوه نجاتش بخشیدیم; و این گونه مؤمنان را نجات مى‌دهیم.

پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و او را از گرداب غم نجات داديم و اهل ايمان را هم اين گونه نجات مى‌دهيم.

پس ندایش را اجابت کردیم و از اندوه نجاتش دادیم؛ و این گونه مؤمنان را نجات می‌دهیم.

پس (دعاى) او را برآورده كرديم و او را از اندوه رهانيديم و مؤمنان را (نيز) چنين نجات مى‌دهيم.

و زکریا را (به یاد آور) در آن هنگام که پروردگارش را خواند (و عرض کرد) «پروردگار من! مرا تنها مگذار (و فرزند برومندى به من عطا کن); و تو بهترین وارثانى.»

و (ياد آر حال) زكريا را هنگامى كه خداى خود را ندا كرد كه بار الها، مرا يک تن و تنها وامگذار (و به من فرزندى كه وارث من باشد عطا فرما) كه تو بهترين وارث اهل عالم هستى.

و زکریا را (یاد کن) زمانی که پروردگارش را ندا داد پروردگارا! مرا تنها (و بی فرزند) مگذار؛ و تو بهترین وارثانی.

و زكريا را (ياد كن) هنگامى كه پروردگار خود را خواند پروردگارا مرا تنها مگذار و تو بهترين ارث برندگانى.

ما هم دعاى او را مستجاب کردیم، و یحیى را به او بخشیدیم; و همسرش را (که نازا بود) برایش شایسته (باردارى) ساختیم; چرا که آنان (خاندانى بودند که) همواره در کارهاى خیر به سرعت اقدام مى‌کردند; و از روى بیم و امید ما را مى‌خواندند; و پیوسته براى ما (خاضع و) خاشع بودند.

ما هم دعاى او را مستجاب كرديم و يحيى را به او عطا فرموديم و جفتش را (كه نازا بود) براى او شايسته (همسرى و قابل ولادت) گردانيديم، زيرا آنها در كارهاى خير تعجيل مى‌كردند و در حال بيم و اميد ما را مى‌خواندند و هميشه به درگاه ما خاضع و خاشع بودند.

پس (ندای) او را اجابت کردیم و یحیی را به او بخشیدیم و نازایی همسرش را برای وی اصلاح نمودیم، آنان همواره در کارهای خیر می‌شتافتند، و ما را از روی امید و بیم می‌خواندند، و پیوسته در برابر ما فروتن بودند.

پس (دعاى) او را اجابت نموديم و يحيى را بدو بخشيديم و همسرش را براى او شايسته (و آماده حمل) كرديم زيرا آنان در كارهاى نيک شتاب مى ‌نمودند و ما را از روى رغبت و بيم مى‌خواندند و در برابر ما فروتن بودند.