صفحه ۳۰۱ قرآن کریم سوره کهف

هنگامى که از آن جا گذشتند، (موسى) به یار همسفرش گفت «غذایمان را بیاور، که سخت از این سفر خسته شده‌ایم!»

پس چون كه از آن مكان بگذشتند موسى به شاگردش گفت چاشت ما را بياور كه ما در اين سفر رنج بسيار ديديم.

وقتی (از آنجا) گذشتند، موسی به خدمت گزارش گفت غذای صبح گاهی ما را بیاور که از این سفرمان سختی و خستگیِ بسیار دیدیم.

و هنگامى كه (از آنجا) گذشتند (موسى) به جوان خود گفت غذايمان را بياور كه راستى ما از اين سفر رنج بسيار ديديم.

گفت «به خاطر دارى هنگامى که ما (براى استراحت) به کنار آن صخره پناه بردیم، من (در آن جا) فراموش کردم جریان ماهى را بازگو کنم و فقط شیطان بود که آن را از خاطر من برد و ماهى به طرز شگفت آورى راه خود را در دریا پیش گرفت!»

وى گفت در نظر دارى آنجا كه بر سر سنگى منزل گرفتيم؟ من (آنجا) ماهى را فراموش كردم و آن را جز شيطان از يادم نبرد و شگفت آنكه ماهى بريان راه دريا گرفت و برفت.

خدمت گزارش گفت آیا ندانستی چون کنار آن سنگ جای گرفتیم، من ماهی را از یاد بردم و آن با وضعی شگفت انگیز راه خود را در دریا گرفت و رفت، و جز شیطان از خاطرم نبرد که آن را به یاد داشته باشم.

گفت ديدى وقتى به سوى آن صخره پناه جستيم من ماهى را فراموش كردم و جز شيطان (كسى) آن را از ياد من نبرد تا به يادش باشم و به طور عجيبى راه خود را در دريا پيش گرفت.

(موسى) گفت «آن همان بود که ما مى‌خواستیم!» سپس از همان راه بازگشتند، در حالى که پى جویى مى‌کردند.

موسى گفت آنجا همان مقصدى است كه ما در طلب آن بوديم، و از آن راهى كه آمدند به آنجا برگشتند.

موسی گفت این (جای فراموش کردن ماهی) همان است که ما در طلبش بودیم. پس با پی گرفتن جای پای خود (از راهی که آمده بودند) برگشتند.

گفت اين همان بود كه ما مى ‌جستيم پس جستجوكنان رد پاى خود را گرفتند و برگشتند.

و (در آن جا) بنده‌اى از بندگان ما را یافتند که رحمت (و موهبت عظیمى) از سوى خود به او داده، و علم فراوانى از نزد خود به او آموخته بودیم.

در آنجا بنده‌اى از بندگان خاص ما را يافتند كه او را رحمت و لطف خاصى از نزد خود عطا كرديم و هم از نزد خود وى را علم (لدنّى و اسرار غيب الهى) آموختيم.

پس بنده‌ای از بندگان ما را یافتند که او را از نزد خود رحمتی داده و از پیشگاه خود دانشی ویژه به او آموخته بودیم.

تا بنده‌اى از بندگان ما را يافتند كه از جانب خود به او رحمتى عطا كرده و از نزد خود بدو دانشى آموخته بوديم.

موسى به او گفت «آیا (اجازه مى‌دهى) از تو پیروى کنم تا از آنچه به تو تعلیم داده شده و مایه رشد و صلاح است، به من بیاموزى؟»

موسى به آن شخص دانا (و خضر زمان) گفت آيا من تبعيت (و خدمت) تو كنم تا از علم لدنّى خود مرا بياموزى؟

موسی به او گفت آیا (اذن می دهی که) من تو را (به این هدف) پیروی کنم که از آنچه به تو آموخته‌اند، مایه رشدی به من بیاموزی؟

موسى به او گفت آيا تو را به شرط اينكه از بينشى كه آموخته شده‌اى به من ياد دهى پيروى كنم.

گفت «تو هرگز نمى‌توانى با من شکیبایى کنى!

آن عالم پاسخ داد كه تو هرگز نمى‌توانى كه (تحمل اسرار كرده و) با من صبر پيشه كنى.

گفت (ای موسی!) تو هرگز نمی‌توانی بر همراهی من شکیبایی ورزی.

گفت تو هرگز نمى‌توانى همپاى من صبر كنى.

و چگونه مى‌توانى در برابر چیزى که از رموزش آگاه نیستى شکیبا باشى؟!»

و چگونه صبر توانى كرد بر چيزى كه از علم آن آگهى كامل نيافته‌اى؟

و چگونه می‌توانی بر چیزی که به آن احاطه (علمی) نداری شکیبایی ورزی؟

و چگونه مى‌توانى بر چيزى كه به شناخت آن احاطه ندارى صبر كنى؟

(موسى) گفت «به خواست خدا مرا شکیبا خواهى یافت; و در هیچ کارى مخالفت فرمان تو را نخواهم کرد.»

موسى گفت به خواست خدا مرا با صبر و تحمل خواهى يافت و هرگز در هيچ امر با تو مخالفت نخواهم كرد.

گفت اگر خدا بخواهد، مرا شکیبا خواهی یافت، و هیچ فرمانی را از تو مخالفت نخواهم کرد.

گفت ان شاء الله مرا شكيبا خواهى يافت و در هيچ كارى تو را نافرمانى نخواهم كرد.

(خضر) گفت «پس اگر مى‌خواهى به دنبال من بیایى، از من چیزى مپرس تا خودم (به موقع، راز) آن را براى تو بازگو کنم.»

آن عالم گفت پس اگر تابع من شدى ديگر از هر چه من كنم هيچ سؤال مكن تا وقتى كه من خود تو را از آن راز آگاه سازم.

گفت (ای موسی!) اگر دنبال من آمدی، از هیچ چیز از من مپرس تا خودم درباره (حقیقتِ) آن با تو آغاز سخن کنم.

گفت اگر مرا پيروى مى ‌كنى پس از چيزى سؤال مكن تا (خود) از آن با تو سخن آغاز كنم.

آن دو به راه افتادند; تا آن که سوار کشتى شدند، (خضر) کشتى را سوراخ کرد. (موسى) گفت «آیا آن را سوراخ کردى که اهل کشتى را غرق کنى؟! راستى چه کار ناپسندى انجام دادى!»

سپس هر دو با هم برفتند تا وقتى كه در كشتى سوار شدند. آن عالم كشتى را بشكست، موسى گفت اى مرد، آيا كشتى شكستى تا اهل آن را به دريا غرق كنى؟! بسيار كار منكر و شگفتى به جاى آوردى.

پس هر دو به راه افتادند تا وقتی که در کشتی سوار شدند، او شکافی در کشتی ایجاد کرد. موسی گفت آیا آن را شکافتی تا سرنشینانش را غرق کنی؟ به راستی که کاری بسیار زشت کردی!

پس رهسپار گرديدند تا وقتى كه سوار كشتى شدند (وى) آن را سوراخ كرد (موسى) گفت آيا كشتى را سوراخ كردى تا سرنشينانش را غرق كنى واقعا به كار ناروايى مبادرت ورزيدى.

گفت «آیا نگفتم تو هرگز نمى‌توانى با من شکیبایى کنى؟!»

گفت آيا من نگفتم كه هرگز ظرفيت و توانايى آنكه با من صبر كنى ندارى؟

گفت (ای موسی!) آیا نگفتم که تو هرگز نمی‌توانی بر همراهی من شکیبایی ورزی؟

گفت آيا نگفتم كه تو هرگز نمى‌توانى همپاى من صبر كنى؟

(موسى) گفت «مرا به خاطر فراموشکاریم مؤاخذه مکن و به سبب این کارم بر من سخت مگیر.»

موسى گفت (اين يک بار) بر من مگير كه شرط خود را فراموش كردم و مرا تكليف سخت طاقت فرسا نفرما.

گفت مرا بر آنچه از یاد بردم، مؤاخذه مکن و در کارم به من سخت مگیر.

(موسى) گفت به سبب آنچه فراموش كردم مرا مؤاخذه مكن و در كارم بر من سخت مگير.

باز به راه خود ادامه دادند، تااین که جوانى رادیدند; و او آن جوان راکشت. (موسى) گفت «آیا انسان پاکى را، بى آن که کسى را به قتل رسانده باشد، کُشتى؟! براستى کار زشتى انجام دادى!»

و باز هم روان شدند تا به پسرى برخوردند، او پسر را (بى‌گفتگو) به قتل رسانيد. باز موسى گفت آيا نفس محترمى كه كسى را نكشته بود بى‌گناه كشتى؟ همانا كار بسيار منكر و ناپسندى كردى.

پس (هر دو) به راه افتادند تا (زمانی که) به نوجوانی برخوردند؛ پس (بنده ما) او را کشت. موسی گفت آیا شخص بی گناهی را بدون آنکه کسی را کشته باشد، کُشتی؟ به راستی که کاری بسیار ناپسند مرتکب شدی!

پس رفتند تا به نوجوانى برخوردند (بنده ما) او را كشت (موسى به او) گفت آيا شخص بى‌ گناهى را بدون اينكه كسى را به قتل رسانده باشد كشتى واقعا كار ناپسندى مرتكب شدى.