صفحه ۲۹۰ قرآن کریم سوره اسراء

و نزدیک بود (با نیرنگ و توطئه) جایگاه تو را در این سرزمین سست ساخته، تا از آن بیرونت کنند; و هر گاه چنین مى‌کردند، (گرفتار مجازات سخت الهى شده، و)پس از تو، جز مدّت کمى باقى نمى‌ماندند.

و نزديک بود كه كافران تو را از سرزمين خود جنبانده تا از آنجا بيرونت كنند، و در اين صورت پس از آن اندک زمانى بيش زيست نمى‌كردند (كه به عذاب ما همه هلاک مى‌شدند).

و نزدیک بود (مشرکان) تو را از این سرزمین حرکت دهند تا از آن بیرونت کنند، و در آن صورت پس از تو جز مدتی اندک درنگ نمی‌کردند (و دچار عذاب خدا می‌شدند.)

و چيزى نمانده بود كه تو را از اين سرزمين بركنند تا تو را از آنجا بيرون سازند و در آن صورت آنان (هم) پس از تو جز (زمان) اندكى نمى‌ماندند.

این سنّت (ما در مورد) پیامبرانى است که پیش از تو فرستادیم; و هرگز براى سنّت ما تغییر و دگرگونى نخواهى یافت.

ما آيين همه پيمبرانى را كه پيش از تو فرستاديم نيز همين (توحيد و خداپرستى و هلاک كافران و نجات اهل ايمان) قرار داديم، و اين طريقه ما را تغييرپذير نخواهى يافت.

(مهلت نیافتن دشمنان جز مدتی اندک) شیوه‌ای است که همواره درباره (امت‌های) پیامبرانی که پیش از تو فرستادیم (جاری) بوده است، و برای شیوه ما هیچ دگرگونی و تغییری نخواهی یافت.

سنتى كه همواره در ميان (امت‌هاى) فرستادگانى كه پيش از تو گسيل داشته‌ايم (جارى) بوده است و براى سنت (و قانون) ما تغييرى نخواهى يافت.

نماز را از زوال خورشید (هنگام ظهر) تا نهایت تاریکى شب (نیمه شب) برپادار; و همچنین قرآن فجر (نماز صبح) را; چرا که قرآن فجر، مشهود (فرشتگان شب و روز) است.

نماز را وقت زوال آفتاب تا اول تاريكى شب به پا دار (يعنى نماز ظهرين را از اول ظهر و نماز عشائين را از بدو تاريكى شب به پا دار) و نماز صبح را نيز به جاى آر كه آن نماز به حقيقت مشهود (نظر فرشتگان شب و فرشتگان روز) است.

نماز را از ابتدای تمایل خورشید به جانب مغرب (که شروعِ ظهرِ شرعی است) تا نهایت تاریکی شب بر پا دار، و (نیز) نماز صبح را (اقامه کن) که نماز صبح مورد مشاهده (فرشتگان شب و فرشتگان روز) است.

نماز را از زوال آفتاب تا نهايت تاريكى شب برپادار و (نيز) نماز صبح را زيرا نماز صبح همواره (مقرون با) حضور (فرشتگان) است.

و پاسى از شب را از خواب برخیز، و قرآن (و نماز) بخوان. این یک وظیفه اضافى براى توست; امید است پروردگارت تو را به مقامى در خورِ ستایش برساند.

و بعضى از شب را به خواندن قرآن (در نماز) بيدار و متهجّد باش، كه نماز شب خاص توست، باشد كه خدايت تو را به مقام محمود (شفاعت كبرى) مبعوث گرداند.

و پاسی از شب را برای عبادت و بندگی بیدار باش که این افزون (بر واجب،) ویژه توست، امید است پروردگارت تو را (به سبب این عبادت ویژه) به جایگاهی ستوده برانگیزد.

و پاسى از شب را زنده بدار تا براى تو (به منزله) نافله‌اى باشد اميد كه پروردگارت تو را به مقامى ستوده برساند.

و بگو «پروردگارا! مرا (در هر کار،) با صداقت وارد کن، و با صداقت خارج ساز; و از سوى خود، حجّتى یارى کننده برایم قرار ده.»

و بگو كه بارالها مرا (هميشه به هر جا روم به مكّه يا مدينه يا عالم قبر و محشر) به قدم صدق داخل و به قدم صدق خارج گردان و به من از جانب خود حجت روشنى كه دائم يار و مددكار باشد عطا فرما.

و بگو پروردگارا! مرا (در هر کار و شغلی) به نیکی وارد کن و به نیکی بیرون آور و برایم از نزد خود نیرویی یاری دهنده قرار ده.

و بگو پروردگارا مرا (در هر كارى) به طرز درست داخل كن و به طرز درست‌ خارج ساز و از جانب خود براى من تسلطى يارى‌ بخش قرار ده.

و بگو «حق آمد، و باطل نابود شد; زیرا باطل نابود شدنى است.»

و (به امت) بگو كه (دين) حق آمد و باطل نابود شد، كه باطل خود لايق محو نابودى ابدى است.

و بگو حق آمد و باطل نابود شد؛ بی تردید باطل نابود شدنی است.

و بگو حق آمد و باطل نابود شد آرى باطل همواره نابودشدنى است.

و از قرآن، آنچه شفا و رحمت براى مؤمنان است، نازل مى‌کنیم; ولى ستمکاران را جز خسران (و زیان) نمى‌افزاید.

و ما آنچه از قرآن فرستيم شفا (ى دل) و رحمت (الهى) براى اهل ايمان است و ظالمان را به جز زيان (و شقاوت) چيزى نخواهد افزود.

و ما از قرآن آنچه را برای مؤمنان مایه درمان ورحمت است، نازل می کنیم وستمکاران را جز خسارت نمی‌افزاید.

و ما آنچه را براى مؤمنان مايه درمان و رحمت است از قرآن نازل مى‌كنيم و(لى) ستمگران را جز زيان نمى‌افزايد.

هنگامى که به انسان (مغرور) نعمت مى‌بخشیم، (از حق) روى مى‌گرداند و متکبرانه دور مى‌شود; و هنگامى که بدى به او مى رسد، (از همه چیز) مأیوس مى‌گردد.

و ما هر گاه به انسان نعمتى عطا كنيم از آن رو بگرداند و دورى جويد، و هر گاه شر و بلايى به او روى آورد به كلى مأيوس و نااميد شود.

و زمانی که به انسان نعمت می‌بخشیم (از ما) روی بگرداند و خود را مغرورانه از ما دور کند، و هنگامی که آسیبی به او برسد (به سبب بی ایمانی و غفلت از قدرت و رحمت ما) بسیار نومید و مأیوس شود.

و چون به انسان نعمت ارزانى داريم روى مى‌ گرداند و پهلو تهى مى‌كند و چون آسيبى به وى رسد نوميد مى‌گردد.

بگو «هر کس طبق روش (و خلق و خوى) خود عمل مى کند; و پروردگارتان کسانى را که راهشان هدایت بخش تر است، بهتر مى‌شناسد.»

بگو كه هر كس بر حسب ذات و طبيعت خود عملى انجام خواهد داد، و خداى شما به آن كه راهيافته‌تر است (از همه كس) آگاهتر است.

بگو هر کس بر پایه خلق و خوی و عادت‌های اکتسابی خود عمل می‌کند، پس پروردگارتان به کسی که راه یافته تر است، داناتر است.

بگو هر كس بر حسب ساختار (روانى و بدنى) خود عمل مى‌كند و پروردگار شما به هر كه راه‌يافته‌ تر باشد داناتر است.

و از تو درباره «روح» سؤال مى‌کنند، بگو «روح از فرمان پروردگار من است; و از علم و دانش، جز اندکى به شما داده نشده است.»

و تو را از حقيقت روح مى‌پرسند، جواب ده كه روح از (عالم) امر خداست (و بى‌واسطه جسمانيات به امر الهى به بدنها تعلق مى‌گيرد) و (شما پى به حقيقت آن نمى‌بريد زيرا) آنچه از علم به شما دادند بسيار اندک است.

و از تو درباره روح می‌پرسند، بگو روح از امر پروردگار من است، و از دانش و علم جز اندکی به شما نداده‌اند.

و درباره روح از تو مى‌پرسند بگو روح از (سنخ) فرمان پروردگار من است و به شما از دانش جز اندكى داده نشده است.

و اگر بخواهیم، آنچه را بر تو وحى فرستاده‌ایم، از یادت مى‌بریم; سپس کسى را نمى یابى که در برابر ما، از تو دفاع کند;

و اگر ما بخواهيم آنچه را كه به وحى بر تو آورديم (از قرآن و علم و آيين) همه را باز مى‌بريم و آن گاه تو بر (قهر) ما هيچ كارساز و مددكارى در اين باره نخواهى يافت.

و اگر بخواهیم قطعاً آنچه را به تو وحی کرده‌ایم (از یادها و نوشته‌ها) محو می‌کنیم، آن گاه در برابر ما (برای بازگرفتنش) کارسازی برای خود نخواهی یافت.

و اگر بخواهيم قطعا آنچه را به تو وحى كرده‌ايم مى‌بريم آنگاه براى (حفظ) آن در برابر ما براى خود مدافعى نمى‌يابى.