صفحه ۲۲۰ قرآن کریم سوره یونس

چرا هیچ یک از شهرها و آبادی‌ها ایمان نیاوردند تا ایمانشان سبب نجاتشان شود؟! مگر قوم یونس، هنگامى که آنها ایمان آوردند، عذاب رسواکننده را در زندگى دنیا از آنان برطرف ساختیم; و تا مدّت معیّنى (سر آمدن اجلشان) آنها را بهره‌مند ساختیم.

پس چرا بايد از هيچ شهرى در وقتى كه ايمانشان سود مى‌بخشد ايمان نياورند (و تا زمان معاينه عذاب لجاجت كنند) و تنها قوم يونس باشند كه چون ايمان آوردند ما عذاب ذلت را در دنيا از آنها برداشتيم و تا زمانى معين (كه وقت مرگ طبيعى بود) آنها را متمتّع و بهره‌مند گردانيديم.

پس چرا هیچ شهری نبوده است که (اهلش) ایمان بیاورد تا ایمانشان به آنان سود دهد؟ مگر قوم یونس که وقتی ایمان آوردند، عذاب رسوایی را در زندگی دنیا از آنان برطرف کردیم و آنان را تا پایان عمرشان (از الطاف و نعمت‌های خود) برخوردار نمودیم.

چرا هيچ شهرى نبود كه (اهل آن) ايمان بياورد و ايمانش به حال آن سود بخشد مگر قوم يونس كه وقتى (در آخرين لحظه) ايمان آوردند عذاب رسوايى را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم و تا چندى آنان را برخوردار ساختيم.

و اگر پروردگار تو مى‌خواست، تمام کسانى که روى زمین هستند، همگى (به اجبار) ایمان مى‌آوردند; آیا تو مى‌خواهى مردم را مجبور سازى که ایمان بیاورند؟! (ایمان اجبارى چه سودى دارد؟!)

و اگر خداى تو (در مشيّت ازلى) مى‌خواست اهل زمين همه يكسره ايمان مى‌آوردند، آيا تو مى‌خواهى تا به جبر و اكراه همه را مؤمن و خداپرست گردانى؟

اگر پروردگارت می‌خواست یقیناً همه کسانی که روی زمین‌اند (اجباراً) ایمان می‌آوردند؛ (ای پیامبر! در حالی که خدا از بندگانش ایمان اجباری نخواسته) پس آیا تو مردم را وادار می‌کنی تا به اجبار مؤمن شوند؟!

و اگر پروردگار تو مى‌خواست قطعا هر كه در زمين است همه آنها يكسر ايمان مى‌آوردند پس آيا تو مردم را ناگزير مى‌كنى كه بگروند.

و هیچ کس نمى‌تواند ایمان بیاورد، جز به خواست خدا (و توفیق و یارى و هدایت او). و خداوند، پلیدى (کفر و گناه) را بر کسانى قرار مى‌دهد که نمى‌اندیشند.

و هيچ يک از نفوس بشر را تا خدا رخصت ندهد ايمان نياورد و پليدى (كفر و جهالت) را خدا براى مردم بى‌خرد كه عقل را كار نبندند مقرر مى‌دارد.

هیچ کس را نسزد (و قدرت نباشد) که ایمان بیاورد مگر به اذن و توفیق خدا، و خدا پلیدی (ضلالت) را (پس از بیان حقایق) بر کسانی قرار می‌دهد که (در حقایق) نمی‌اندیشند.

و هيچ كس را نرسد كه جز به اذن خدا ايمان بياورد و (خدا) بر كسانى كه نمى‌انديشند پليدى را قرار مى‌دهد.

بگو «نگاه کنید چه چیز (از آیات عظمت خدا) در آسمان‌ها و زمین است؟» امّا این آیات و انذارها براى کسانى که (بخاطر لجاجت) ایمان نمى‌آورند مفید نخواهد بود.

بگو در آسمان‌ها و زمين بنگريد تا چه مشاهده مى‌كنيد. و (گر چه) مردمى را كه نخواهند ايمان آورند دلايل و آيات و بيم دادنهاى الهى هرگز سودمند نمى‌افتد.

بگو با تأمل بنگرید که در آسمان‌ها و زمین (از شگفتی‌های آفرینش و عجایب خلقت) چه چیزها هست؟ ولی نشانه‌ها و هشدارها به حال گروهی که ایمان نمی‌آورند، سودی نمی‌دهد.

بگو بنگريد كه در آسمان‌ها و زمين چيست و(لى) نشانه‌ها و هشدارها گروهى را كه ايمان نمى‌آورند سود نمى‌بخشد.

آیا آنها (چیزى) جز همانند روزهاى (مجازات) پیشینیان را انتظار مى‌کشند؟! بگو «شما انتظار بکشید،من نیز با شما انتظار مى‌کشم!»

پس مردمى كه ايمان نمى‌آورند منتظر چيستند جز آنكه روزگار هلاكت و عذابى كه پيشينيان ديدند به چشم ببينند؟ بگو كه شما (نزول عذاب را)، منتظر باشيد كه من هم با شما منتظر (نزول فتح و نصرت خدا) مى‌باشم.

پس آیا جز مانند روزهای (سخت و شکننده) کسانی را که پیش از آنان درگذشتند، انتظار می‌برند؟ بگو پس منتظر بمانید که من (هم) با شما از منتظرانم.

پس آيا جز مانند روزهاى كسانى را كه پيش از آنان درگذشتند انتظار مى‌برند بگو انتظار بريد كه من (نيز) با شما از منتظرانم.

سپس (هنگام نزول بلا و مجازات،) پیامبران خود و کسانى را که (به آنان) ایمان مى‌آوردند، نجات مى‌دادیم و همین گونه، بر ما لازم است که مؤمنان (به تو) را (نیز) نجات بخشیم.

آن گاه ما رسولان خود و مؤمنان را نجات مى‌دهيم، ما بر خود فرض كرديم كه اين چنين اهل ايمان را نجات بخشيم.

آن گاه پیامبران خود و کسانی را که ایمان آورده‌اند (روز نزول عذاب) می‌رهانیم، همین گونه بر ما فریضه و لازم است که مؤمنان را نجات دهیم.

سپس فرستادگان خود و كسانى را كه گرويدند مى ‌رهانيم زيرا بر ما فريضه است كه مؤمنان را نجات دهيم.

بگو «اى مردم! اگر در آیین من شک دارید، من کسانى را که جز خدا مى‌پرستید، نمى‌پرستم; تنها خداوندى را پرستش مى‌کنم که شما را مى‌میراند; و من مأمورم که از مؤمنان باشم.

بگو كه اى مردم، اگر شما به آيين من شك داريد پس (يقين داريد كه) من هرگز خدايان باطلى را كه شما مى‌پرستيد نخواهم پرستيد، بلكه تنها خداى يكتايى را كه مرگ (و زندگانى) همه شما خلايق به امر اوست مى‌پرستم و مأمورم كه خود از اهل ايمان باشم.

بگو ای مردم! اگر شما در (حقّانیّت) دین من تردید دارید (من در حقّانیّت دینم و بطلان آیین شما هیچ تردیدی ندارم) من آنهایی را که شما به جای خدا می‌پرستید، نمی‌پرستم، بلکه خدایی را می‌پرستم که جان همه شما را می‌ستاند، و من مأمورم که از مؤمنان باشم.

بگو اى مردم اگر در دين من ترديد داريد پس (بدانيد كه من) كسانى را كه به جاى خدا مى‌پرستيد نمى‌پرستم بلكه خدايى را مى‌پرستم كه جان شما را مى‌ستاند و دستور يافته‌ام كه از مؤمنان باشم.

و (به من دستور داده شده که) روى خود را با اخلاص به آیین الهى متوجّه ساز; و از مشرکان مباش!

و (خدا مرا امر كرده به) اين كه روى به جانب دين حنيف (اسلام و آيين پاک توحيد)آور و هرگز هم آيين مشركان مباش.

و (دستور یافته‌ام) که (حق‌گرایانه و بدون انحراف با همه وجود) به سوی (این) دین درست و استوار روی آور، و از مشرکان مباش.

و (به من دستور داده شده است) كه به دين حنيف روى آور و زنهار از مشركان مباش.

و جز خدا، چیزى را که نه سودى به تو مى‌رساند و نه زیانى، مخوان (و پرستش مکن)! که اگر چنین کنى، از ستمکاران خواهى بود.

و غير از خداى يكتا هيچ يک از اين خدايان باطل را كه به حال تو نفع و ضررى ندارند به خدايى مخوان و گر نه از ستمكاران خواهى بود.

و به جای خدا چیزی را که سودی به تو نمی‌رساند و زیانی نمی‌زند، مَپَرست؛ که اگر بپرستی قطعاً از زیانکاران خواهی بود.

و به جاى خدا چيزى را كه سود و زيانى به تو نمى‌رساند مخوان كه اگر چنين كنى در آن صورت قطعا از جمله ستمكارانى.