گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
(وَ عَلَی الثَّلَاثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُوا حَتَّیٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَ ضَاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَن لَّا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَیْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ)
۱۱۸ناصر مکارم شیرازی:
و (همچنین) آن سه نفر که (از شرکت در جنگ تبوک) تخلّف جستند، (و مسلمانان با آنان قطع رابطه نمودند،) تا آن جا که زمین با همه وسعتش بر آنها تنگ شد; (حتّى) در وجود خویش، جایى براى خود نمى‌یافتند; (و) دانستند پناهگاهى در برابر عذاب خدا جز رفتن به سوى او نیست; سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود، (و به آنان توفیق داد) تا توبه کنند; زیرا خداوند بسیار توبه‌پذیر و مهربان است.
مهدی الهی قمشه‌ای:
و بر آن سه تن (آن سه نفر مرارة بن ربيع و هلال بن اميه و كعب بن مالک بودند كه از زحمت جنگ و سختى حال و رنج و تعب و گرما از رفتن به جنگ در تبوک خوددارى كردند و بعد در حضور پيغمبر آمدند و عذرخواهى كردند و توبه آنها پذيرفته شد.) كه (از جنگ تبوک) باز نهاده شدند (و مردم به دستور پيامبر صلّى‌اللَّه‌عليه‌وآله‌وسلّم از آنان بريدند) تا آنكه زمين با همه پهناورى بر آنها تنگ شد و بلكه از خود دلتنگ شدند و دانستند كه از (غضب) خدا جز به (لطف) او ملجأ و پناهى نيست، پس خدا بر آنها باز لطف فرمود تا توبه كنند، كه خداوند بسيار توبه‌پذير و مشفق و مهربان است.
حسین انصاریان:
و (نیز رحمتش) شامل حال آن سه نفری (بود) که (با بهانه‌تراشیِ واهی از شرکت در جنگ) بازمانده بودند (و همه مسلمانان به دستور پیامبر با آنان قطع رابطه کردند) تا جایی که زمین با همه وسعت و فراخی‌اش بر آنان تنگ شد و (از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان) دل‌هایشان هم در تنگی و مضیقه قرار گرفت، و دانستند که هیچ پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست؛ پس خدا به رحمتش بر آنان توجه کرد تا توبه کنند؛ زیرا خدا بسیار توبه پذیر و مهربان است.
محمدمهدی فولادوند:
و (نيز) بر آن سه تن كه بر جاى مانده بودند (و قبول توبه آنان به تعويق افتاد) تا آنجا كه زمين با همه فراخى‌اش بر آنان تنگ گرديد و از خود به تنگ آمدند و دانستند كه پناهى از خدا جز به سوى او نيست پس (خدا) به آنان (توفيق) توبه داد تا توبه كنند بى ترديد خدا همان توبه پذير مهربان است.
(یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ)
۱۱۹ناصر مکارم شیرازی:
اى کسانى که ایمان آورده‌اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، و باصادقان و راستگویان باشید.
مهدی الهی قمشه‌ای:
اى اهل ايمان، خداترس باشيد و با مردان راستگوى با ايمان بپيونديد.
حسین انصاریان:
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا پروا کنید و با صادقان باشید (صادقانی که کامل ترینشان پیامبران و اهل بیت رسول بزرگوار اسلام هستند.)
محمدمهدی فولادوند:
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد از خدا پروا كنيد و با راستان باشيد.
(مَا کَانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الْأَعْرَابِ أَن یَتَخَلَّفُوا عَن رَّسُولِ اللَّهِ وَ لَا یَرْغَبُوا بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِ ۚ ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ لَا یُصِیبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لَا نَصَبٌ وَ لَا مَخْمَصَةٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ لَا یَطَئُونَ مَوْطِئًا یَغِیظُ الْکُفَّارَ وَ لَا یَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّیْلًا إِلَّا کُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ)
۱۲۰ناصر مکارم شیرازی:
سزاوار نیست که اهل مدینه، و کسانى از اعراب بادیه‌نشین که اطراف آنها هستند، از پیامبر خدا جدا شوند; و براى حفظ جان خویش، از جان او چشم بپوشند. زیرا هیچگونه تشنگى و خستگى، و گرسنگى در راه خدا به آنها نمى‌رسد و هیچ گامى که موجب خشم کافران مى شود برنمى‌دارند، و ضربه‌اى از دشمن نمى‌خورند، مگر این که به خاطر آن، عمل صالحى براى آنها نوشته مى‌شود; زیرا خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمى‌کند.
مهدی الهی قمشه‌ای:
اهل مدينه و باديه‌نشينان اطرافشان نبايد هرگز از (همراهى) پيغمبر تخلف كنند و نه هرگز جان خود را از جان او عزيزتر شمارند، زيرا هيچ رنج تشنگى و خستگى و گرسنگى در راه خدا نكشند و هيچ قدمى در جايى كه كفار را خشمگين كند ننهند و هيچ دستبردى به دشمنان نرسانند جز آنكه در مقابل هر يك از اين رنج و آلام عمل صالحى در نامه اعمالشان نوشته شود كه خدا هرگز اجر نيكوكاران را ضايع نخواهد گذاشت.
حسین انصاریان:
شایسته نیست که اهل مدینه و بادیه نشینانی که پیرامون آنانند، از رسول خدا تخلف کنند؛ و آنان را نسزد که به سبب پرداختن به خویش از حفظ جان او (در شداید و سختی ها) دریغ ورزند؛ زیرا هیچ تشنگی و رنج و گرسنگی در راه خدا به آنان نمی‌رسد، و در هیچ مکانی که کافران را به خشم می‌آورد، قدم نمی‌گذارند، و از هیچ دشمنی انتقام نمی‌گیرند (و با نبرد با او به کام دل نمی‌رسند) مگر آنکه به پاداش هر یک از آنان عمل شایسته‌ای در پرونده آنان ثبت می‌شود؛ چرا که خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کند.
محمدمهدی فولادوند:
مردم مدينه و باديه‌نشينان پيرامونشان را نرسد كه از (فرمان) پيامبر خدا سر باز زنند و جان خود را عزيزتر از جان او بدانند چرا كه هيچ تشنگى و رنج و گرسنگيى در راه خدا به آنان نمى‌رسد و در هيچ مكانى كه كافران را به خشم مى‌آورد قدم نمى‌گذارند و از دشمنى غنيمتى به دست نمى‌آورند مگر اينكه به سبب آن عمل صالحى براى آنان (در كارنامه‌شان) نوشته مى‌شود زيرا خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نمى‌كند.
(وَ لَا یُنفِقُونَ نَفَقَةً صَغِیرَةً وَ لَا کَبِیرَةً وَ لَا یَقْطَعُونَ وَادِیًا إِلَّا کُتِبَ لَهُمْ لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ)
۱۲۱ناصر مکارم شیرازی:
و هیچ مال کوچک یا بزرگى را (در این راه) صرف نمى‌کنند، و هیچ سرزمینى را (به سوى میدان جهاد و یا در بازگشت) نمى‌پیمایند، جز این که براى آنها نوشته مى‌شود; تا خداوند آن را به عنوان بهترین اعمالشان، پاداش دهد.
مهدی الهی قمشه‌ای:
و هيچ مالى كم يا زياد (در راه خدا) انفاق نكنند و هيچ واديى نپيمايند جز آنكه در نامه عمل آنها نوشته شود تا خداوند بسيار بهتر از آنچه كردند اجر به آنها عطا فرمايد.
حسین انصاریان:
و هیچ مال کوچک و بزرگی را هزینه نمی‌کنند و هیچ سرزمینی را (برای نبرد با دشمن یا انجام کار خیری) نمی‌پیمایند مگر آنکه در پرونده اعمالشان ثبت می‌شود، تا خدا به آنان (نسبت به همه اعمالشان) با معیار گرفتن بهترین عملی که همواره انجام می‌دادند، پاداش دهد.
محمدمهدی فولادوند:
و هيچ مال كوچک و بزرگى را انفاق نمى‌كنند و هيچ واديى را نمى‌پيمايند مگر اينكه به حساب آنان نوشته مى‌شود تا خدا آنان را به بهتر از آنچه میکردند پاداش دهد.
۞ (وَ مَا کَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنفِرُوا کَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِن کُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَائِفَةٌ لِّیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ)
۱۲۲ناصر مکارم شیرازی:
و شایسته نیست مؤمنان همگى (به سوى میدان جهاد) کوچ کنند; چرا از هر گروهى از آنان، طایفه‌اى کوچ نمى‌کند (تا طایفه‌اى در مدینه بماند)، که در دین (و معارف و احکام اسلام) آگاهى یابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آنها را بیم دهند؟! شاید (از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند، و خوددارى کنند!
مهدی الهی قمشه‌ای:
و (هنگامى كه رسول فرمان خروج براى جنگ دهد) نبايد مؤمنان همگى بيرون روند (و رسول را تنها گذارند) پس چرا از هر طايفه‌اى جمعى براى جنگ و گروهى نزد رسول براى آموختن علم دين مهيا نباشند تا قوم خود را چون به نزدشان بازگشتند بيم رسانند، باشد كه (از نافرمانى خدا) حذر كنند.
حسین انصاریان:
و مؤمنان را نسزد که همگی (به سوی جهاد) بیرون روند؛ چرا از هر جمیعتی گروهی (به سوی پیامبر) کوچ نمی‌کنند تا در دین آگاهی یابند و قوم خود را هنگامی که به سوی آنان بازگشتند، بیم دهند، باشد که (از مخالفت با خدا و عذاب او) بپرهیزند.
محمدمهدی فولادوند:
و شايسته نيست مؤمنان همگى (براى جهاد) كوچ كنند پس چرا از هر فرقه اى از آنان دسته اى كوچ نمى‌كنند تا (دسته‌اى بمانند و) در دين آگاهى پيدا كنند و قوم خود را وقتى به سوى آنان بازگشتند بيم دهند، باشد كه آنان (از كيفر الهى) بترسند.
