صفحه ۱۹ قرآن کریم سوره بقره

هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد، تا به طور كامل تسليم خواسته‌هاى آنها شوى، و از آيين تحريف يافته آنان، پيروى كنى. بگو «هدايت واقعى، هدايت خداست.» واگر از هوا و هوس‌هاى آنان پيروى كنى، بعد از آن‌كه آگاه شده‌اى، هيچ سرپرست و ياورى از سوى خدا براى تو نخواهد بود.

هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد مگر آنكه پيروى از آيين آنها كنى. بگو راهى كه خدا بنمايد به يقين راه حق تنها همان است؛ و البته اگر از ميل و خواهش آنها پيروى كنى بعد از آنكه طريق حق را دريافتى، ديگر از سوى خدا يار و ياورى نخواهى داشت.

یهود و نصاری هرگز از تو راضی نمی‌شوند مگر آن‌که از آیین آنان پیروی کنی، بگو یقیناً هدایتِ خدا فقط هدایت واقعی است. اگر پس از دانشِ کاملی که [ چون قرآن ] برایت آمده از خواسته‌های نامشروع آنان پیروی کنی در برابر [ کیفر ] خداوند هیچ یار و یاوری برایت نخواهد بود.

و هرگز يهوديان و ترسايان از تو راضى نمى‌شوند مگر آنكه از كيش آنان پيروى كنى بگو در حقيقت تنها هدايت‌ خداست كه هدايت [ واقعى ] است و چنانچه پس از آن علمى كه تو را حاصل شد باز از هوس‌هاى آنان پيروى كنى در برابر خدا سرور و ياورى نخواهى داشت.

كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده‌ايم [يهود و نصارى‌] و آن را چنان كه شايسته آن است مى‌خوانند (و عمل مى‌كنند)؛ آنها به پيامبر اسلام ايمان مى‌آورند؛ و كسانى كه به او كافر شوند، زيانكارند.

كسانى كه كتاب بر آنها فرستاديم آن را خوانده و حق خواندن آن را (در مقام عمل نيز) بجا آورند، آنان اهل ايمانند و آنها كه به كتاب خدا كافر شوند (و حق شناسى نكنند) آن گروه زيانكاران عالمند.

کسانی که کتاب آسمانی عطایشان کرده‌ایم و آن را به‌گونه‌ای که شایستۀ آن است تلاوت می‌کنند؛ [ تلاوتی با تدبّر و به قصد عمل، ] آنان مؤمن [ واقعی ] به آن هستند، و کسانی که منکر آن می‌شوند، تباه‌کنندگانِ [ همۀ سرمایۀ وجودی خویش ] اند.

كسانى كه كتاب [ آسمانى ] به آنان داده‌ايم [ و ] آن را چنانكه بايد مى‌خوانند ايشانند كه بدان ايمان دارند و [لى ] كسانى كه بدان كفر ورزند همانانند كه زيانكارانند.

اى بنى‌اسرائيل! نعمتم را، كه به شما ارزانى داشتم، و شما را بر جهانيان برترى بخشيدم به ياد آوريد.

اى بنى اسرائيل، به ياد آريد نعمتى را كه به شما عطا كردم و اينكه شما را بر همه مردم فضيلت و برترى دادم.

ای بنی‌اسرائیل! نعمت‌هایم را که به شما عطا کردم به‌خاطر آورده، [ قلباً مورد توجه قرار دهید، ] و این‌که شما را بر جهانیانِ [ زمان خودتان به معجزات موسی و نزول تورات ] برتری دادم [ به یاد آرید ].

اى فرزندان اسرائيل نعمتم را كه بر شما ارزانى داشتم و اينكه شما را بر جهانيان برترى دادم ياد كنيد.

و از روزى بترسيد كه كسى مجازات ديگرى را نمى‌پذيرد؛ و هيچ گونه غرامتى از او قبول نمى‌شود؛ و شفاعتى، او را سود نمى‌دهد؛ و به هيچ صورت يارى نخواهند شد.

و بترسيد از روزى كه هيچ كس اندكى به كار ديگرى نيايد و به حال او سودى نبخشد و از هيچ كس فدايى پذيرفته نشود و شفاعت كسى او را سودمند نبود و آنان را ياورى نباشد.

و خود را از [ خطرها و خسارت‌های ] روزی حفظ کنید که نه کسی از کسی عذابی را دفع می‌کند، و نه از کسی برای بخشیده‌شدن گناهانش عوض می‌پذیرند، و نه کسی را شفاعتی سود دهد، و نه [ برای نجات از عذاب دوزخ ] حمایتشان می‌کنند.

و بترسيد از روزى كه هيچ كس چيزى [ از عذاب خدا ] را از كسى دفع نمى ‌كند و نه بدل و بلاگردانى از وى پذيرفته شود و نه او را ميانجيگرى سودمند افتد و نه يارى شوند.

و ياد كنيد هنگامى كه پروردگار ابراهيم، او را با دستوراتى آزمود؛ و او به طور كامل از عهده آنها برآمد. خداوند به او فرمود «من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم.» ابراهيم گفت «از دودمان من نيز (امامانى قرار بده)» خداوند فرمود «پيمان من، به ستمكاران نمى‌رسد (مگر آنها كه شايسته‌اند).»

و (به ياد آر) هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت من تو را به پيشوايى خلق برگزينم، ابراهيم عرض كرد به فرزندان من چه؟ فرمود (اگر شايسته باشند مى‌دهم، زيرا) عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد.

و [ به یاد آرید ] هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به تکالیفی بسیار مهم [ از انواع اوامر و نواهی و حوادث ] آزمایش کرد، پس او همه را به‌طور کامل انجام داد، [ پروردگارش به سبب سرافراز بیرون‌آمدنش از امتحان، به او ] فرمود من تو را برای همۀ مردم پیشوا قرار دادم. ابراهیم گفت از دودمانم [ نیز پیشوایانی برگزین ]. خداوند فرمود عهدِ من [ که مقام والای امامت است ] به ستمکاران نمی‌رسد.

و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بيازمود و وى آن همه را به انجام رسانيد [ خدا به او ] فرمود من تو را پيشواى مردم قرار دادم [ ابراهيم ] پرسيد از دودمانم [ چطور ] فرمود پيمان من به بيدادگران نمى‌رسد.

و به ياد آوريد هنگامى كه خانه كعبه را محل بازگشت و اجتماع مردم و مركز امن قرار داديم. و به مردم گفتيم از مقام ابراهيم، عبادتگاهى براى خود انتخاب كنيد. و از ابراهيم و اسماعيل پيمان گرفتيم كه «خانه مرا براى طواف كنندگان و مجاوران و ركوع‌كنندگان سجده‌گزار [نماز گزاران‌] پاكيزه سازيد.»

و (به ياد آر) هنگامى كه ما خانه كعبه را مرجع امر دين خلق و مقام امن مقرّر داشتيم و (دستور داده شد كه) مقام ابراهيم را جايگاه پرستش خدا قرار دهيد و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه حرم مرا (از بت) بپردازيد و پاكيزه داريد براى اهل ايمان كه به طواف و اعتكاف حرم آيند و در آن نماز و طاعت خدا به جاى آرند.

و [ به یاد آرید ] زمانی که ما خانۀ کعبه را برای همۀ مردم محل دیدار و اجتماع و جایگاه امن قرار دادیم و [ گفتیم ] از مقام ابراهیم جایگاه نماز انتخاب کنید! و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه‌ام را برای طواف‌کنندگان و معتکفان و اهل رکوع و سجده‌گزاران [ از هر آلودگی ظاهری و باطنی ] پاکیزه بدارید!

و چون خانه [ كعبه ] را براى مردم محل اجتماع و [ جاى ] امنى قرار داديم [ و فرموديم ] در مقام ابراهيم نمازگاهى براى خود اختيار كنيد و به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه خانه مرا براى طواف‌كنندگان و معتكفان و ركوع و سجودكنندگان پاكيزه كنيد.

و به ياد آوريد هنگامى را كه ابراهيم گفت «پروردگارا! اين سرزمين را شهر امنى قرار ده؛ و اهل آن را- آنها كه به خدا و روز بازپسين، ايمان آورده‌اند- از ثمرات (گوناگون)، روزى ده.» فرمود «(خواسته‌ات را پذيرفتم) و به هركس كه كافر شود، بهره اندكى خواهم داد؛ سپس آنها را به عذاب دوزخ مى‌كشانم؛ و چه بد فرجامى است!»

و (به ياد آر) هنگامى كه ابراهيم عرض كرد پروردگارا، اين شهر را محل امن و آسايش قرار ده و اهلش را كه ايمان به خدا و روز قيامت آورده‌اند از انواع روزيها بهره‌مند ساز، خدا فرمود و هر كه (با وجود اين نعمت) سپاس نگزارد و راه كفر پيمايد گر چه در دنيا او را اندكى بهره‌مند كنم، ليكن در آخرت ناچار معذب به آتش دوزخ گردانم كه بد منزلگاهى است.

و [ به یاد آرید ] آن‌گاه که ابراهیم گفت ای پروردگارم! این [ مکان ] را شهری امن قرار ده، و از اهلِ آن کسانی را که به خدا و روز قیامت ایمان داشته باشند از هر نوع میوه، روزی عنایت کن. خداوند فرمود [ دعایت را دربارۀ مؤمنان اجابت کردم، ] ولی هرکه به کفر گراید بهرۀ اندکی به او می‌دهم، آن‌گاه او را به عذاب آتش می‌کشانم، و آتشْ عاقبتِ بدی است.

و چون ابراهيم گفت پروردگارا اين [ سرزمين ] را شهرى امن گردان و مردمش را هر كس از آنان كه به خدا و روز بازپسين ايمان بياورد از فرآورده ‌ها روزى بخش فرمود و [لى ] هر كس كفر بورزد اندكى برخوردارش مى‌كنم سپس او را با خوارى به سوى عذاب آتش [ دوزخ ] مى‌كشانم و چه بد سرانجامى است.