صفحه ۱۷۷ قرآن کریم سوره انفال

به نام خداوند بخشنده مهربان

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

به نام خداوند رحمتگر مهربان

از تو درباره انفال (غنایم، و اموال بدون مالک) سؤال مى‌کنند; بگو «انفال مخصوص خدا و پیامبر است; پس، از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید; و خصومت‌هایى را که در میان شماست، اصلاح کنید; و اگر ایمان دارید، از خدا و پیامبرش اطاعت کنید;»

(اى رسول ما) امت از تو حكم انفال را سؤال كنند (يعنى غنايمى كه بدون جنگ از دشمنان به دست مسلمانان آيد و زمين‌هاى خراب بى‌مالك، معادن، بيشه‌ها، فراز كوه‌ها، كف رودها، ارث كسى كه وارث ندارد، قطايع ملوک، خلاصه ثروتى كه بى‌رنج مردم حاصل شود) جواب ده كه انفال مخصوص خدا و رسول است (كه رسول و جانشينانش به هر كس و هر قدر صلاح دانند ببخشند) پس شما مؤمنان بايد از خدا بترسيد و در رضايت و مسالمت و اتحاد بين خودتان بكوشيد و خدا و رسول او را اطاعت كنيد اگر اهل ايمانيد.

از تو درباره انفال (یعنی غنایم جنگی و هر گونه مالی که مالک معینی ندارد) می‌پرسند، (که مالک آنها کیست و چگونه باید تقسیم شود؟) بگو (مالکیّتِ حقیقیِ) انفال ویژه خدا و پیامبر است، پس اگر مؤمن هستید (نسبت به انفال) از خدا پروا کنید و (اختلاف و نزاع) بین خود را اصلاح نمایید، و از خدا و پیامبرش اطاعت کنید.

(اى پيامبر) از تو در باره غنايم جنگى مى‌پرسند بگو غنايم جنگى اختصاص به خدا و فرستاده (او) دارد پس از خدا پروا داريد و با يكديگر سازش نماييد و اگر ايمان داريد از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد.

مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دل‌هاشان ترسان مى‌گردد; و هنگامى که آیات او بر آنها خوانده مى‌شود، ایمانشان فزونتر مى‌گردد; و تنها بر پروردگارشان توکّل دارند.

مؤمنان حقيقى آنانند كه چون ذكرى از خدا شود دل‌هاشان ترسان و لرزان شود و چون آيات خدا را بر آنها تلاوت كنند بر مقام ايمانشان بيفزايد و به خداى خود در هر كار توكل مى‌كنند.

مؤمنان، فقط کسانی هستند که چون یاد خدا شود، دل‌هایشان ترسان می شود، و هنگامی که آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان می‌افزاید، و بر پروردگارشان توکل می‌کنند.

مؤمنان همان كسانى‌اند كه چون خدا ياد شود دل‌هايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكل مى‌كنند.

همان کسانى که نماز را برپا مى‌دارند; و از آنچه به آنها روزى داده‌ایم، انفاق مى‌کنند.

آنان كه نماز را به پا مى‌دارند و از هر چه روزى آنها كرده‌ايم انفاق مى‌كنند.

هم آنان که نماز را برپا می‌دارند و ازآنچه به آنان روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند.

همانان كه نماز را به پا مى‌دارند و از آنچه به ايشان روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند.

(آرى،) مؤمنان حقیقى آنها هستند; براى آنان درجاتى (والا) نزد پروردگارشان است; و براى آنها، آمرزش و روزىِ پرارزشى است.

آنها به راستى و حقيقت اهل ايمانند كه نزد خدا مراتب بلند و آمرزش و روزى نيكو دارند.

مؤمنان واقعی و حقیقی فقط آنانند، برای ایشان نزد پروردگارشان درجاتی بالا و آمرزش و رزق نیکو و فراوانی است.

آنان هستند كه حقا مؤمنند براى آنان نزد پروردگارشان درجات و آمرزش و روزى نيكو خواهد بود.

همان گونه که پروردگارت تو را به حق از خانه‌ات (به سوى میدان بدر،) خارج ساخت، در حالى که گروهى از مؤمنان ناخشنود بودند (ولى سرانجامش پیروزى بود).

همان گونه كه خدا تو را از خانه خود به حق (در جنگ بدر) بيرون آورد و گروهى از مؤمنان، سخت رأى خلاف و كراهت اظهار كردند (و تو به مخالفت آنها از حكم حق بازنگشتى، در امر انفال و غير آن هم به خواهش مردم توجه مكن، پيرو امر خدا باش و از خلق ابدا انديشه مدار).

همان گونه که پروردگارت تو را به درستی و راستی از خانه ات (به سوی جنگ بدر) بیرون آورد و گروهی ازمؤمنان (از رفتن به جنگ) ناخشنود بودند (همان گونه گروهی از آنان از کیفیتِ تقسیمِ غنایم جنگی ناخشنودند.)

همان گونه كه پروردگارت تو را از خانه‌ات به حق بيرون آورد و حال آنكه دسته‌اى از مؤمنان سخت كراهت داشتند.

آنها پس از روشن شدن حق، باز با تو مجادله مى‌کردند; (و چنان ترس و وحشت آنها را فراگرفته بود، که) گویى به سوى مرگ رانده مى‌شوند، و آن را با چشم خود مى‌نگرند.

(مردم نادان) در حكم حق با آنكه حق آشكار و روشن گرديد با تو جدل و نزاع خواهند كرد (و چنان حكم حق و طاعت خدا بر آنها دشوار و سخت است) كه گويى معاينه مى‌نگرند كه آنها را به جانب مرگ مى‌كشند.

پس از آنکه حق (بودنِ انگیزه‌های رفتنت به جنگ بدر) روشن شد با تو در این حقّ (روشن و آشکار) مجادله و ستیزه می‌کنند (تا رأی خود را در ترک جنگ به عنوان اینکه جنگی نابرابر است، تحمیل کنند؛ چنان از شرکت در جنگ ترسیده بودند) که گویا به سوی مرگ رانده می‌شوند و آن را با چشم خود می‌بینند!!

با تو درباره حق بعد از آنكه روشن گرديد مجادله مى‌كنند گويى كه آنان را به سوى مرگ مى‌رانند و ايشان (بدان) مى‌نگرند.

و (به یاد آرید) هنگامى را که خداوند به شما وعده داد که یکى از دو گروه (کاروان تجارى، یا لشکر مسلح قریش) نصیب شما خواهد بود; و شما دوست مى‌داشتید که کاروان (غیر مسلح) براى شما باشد; ولى خداوند مى‌خواهد حق را با دستورات خود تقویت، و ریشه کافران را قطع کند; (از این رو شما را برخلاف میلتان، با لشکر قریش درگیر ساخت.)

به ياد آر هنگامى كه خدا به شما وعده فتح بر يكى از دو طايفه را مى‌داد (غلبه بر سپاه قريش يا كاروان تجارى شام) و شما مسلمين مايل بوديد كه آن طايفه كه شوكت و سلاحى همراه ندارند نصيب شما شود، و خدا مى‌خواست كه حق را با سخنان خود (كه وعده پيروزى حق را داده است) ثابت گرداند و از بيخ و بن ريشه كافران را بركند.

و (یاد کنید) هنگامی را که خدا پیروزی بر یکی ازدو گروه (سپاه دشمن یا کاروان تجارتی قریش) را به شما وعده داد، و شما دوست داشتید بر کاروان تجارتی قریش دست یابید، ولی خدا می‌خواست پیروزی در میدان جنگ را با فرمان نافذی (که دایر بر پیروزی مؤمنان و شکست دشمنان جاری ساخته بود) تحقّق دهد و ریشه کافران را قطع کند.

و (به ياد آوريد) هنگامى را كه خدا يكى از دو دسته (كاروان تجارتى قريش يا سپاه ابوسفيان) را به شما وعده داد كه از آن شما باشد و شما دوست داشتيد كه دسته بى‌سلاح براى شما باشد و(لى) خدا مى‌ خواست‌ حق (اسلام) را با كلمات خود ثابت و كافران را ريشه‌ كن كند

تا حق را تثبیت کند، و باطل را از میان بردارد، هرچند مجرمان کراهت داشته باشند.

تا حق را محقق و پايدار كند و باطل را محو و نابود سازد هر چند بدكاران را خوش نيايد.

تا حق را ثابت (و پابرجا و استوار نماید) و باطل را نابود سازد، هر چند مجرمان خوش نداشته باشند.

تا حق را ثابت و باطل را نابود گرداند هر چند بزهكاران خوش نداشته باشند.