صفحه ۱۷۳ قرآن کریم سوره اعراف

و (نیز به خاطر بیاور) هنگامى که کوه را همچون سایبانى بر فراز آنها بلند کردیم، آنچنان که گمان کردند برآنان فرود مى‌آید; (و گفتیم) آنچه را به شما داده‌ایم، با قوت و جدّیت بگیرید! و آنچه در آن است، به یاد داشته باشید، (و عمل کنید،) تا پرهیزگار شوید.

و آن گاه كه كوه طور را از جاى بركنديم و مانند قطعه ابرى بر فراز سر آنها برآورديم كه پنداشتند بر آنها فرو خواهد افتاد (و امر كرديم) دستور توراتى كه به شما آمد با قوت (ايمان و عقيده محكم) اخذ كنيد و آنچه در آن مذكور است متذكر شويد، باشد كه پرهيزكار شويد.

و (یاد کنید) هنگامی (را) که کوه (طور) را برکندیم، (و) چنان که گویی سایبانی است بالای سرشان قرار دادیم و (به خاطر ضعف ایمان) پنداشتند که بر سرشان سقوط می‌کند. (به آنان گفتیم) آنچه (از کتاب، شریعت و احکام) به شما داده‌ایم با قدرت(ی تمام و عزمی استوار) بگیرید، و آنچه (از معارف و حقایق) در آن است متذکّر شوید (و فرا گیرید و همواره به خاطر داشته باشید) تا (با عمل به آن) پرهیزکار شوید.

و (ياد كن) هنگامى را كه كوه (طور) را بر فرازشان سايبان‌ آسا برافراشتيم و چنان پنداشتند كه (كوه) بر سرشان فرو خواهد افتاد (و گفتيم) آنچه را كه به شما داده‌ايم به جد و جهد بگيريد و آنچه را در آن است به ياد داشته باشيد شايد كه پرهيزگار شويد.

و (به خاطر بیاور) زمانى را که پروردگارت از صلب فرزندان آدم، ذریّه آنها را برگرفت; و آنها را بر خودشان گواه ساخت; (و فرمود) «آیا من پروردگار شما نیستم؟» گفتند «آرى، گواهى مى‌دهیم.» (خداوند چنین فرمود، مبادا) روز رستاخیز بگویید «ما از این، غافل بودیم; (و از پیمان فطرى بى‌خبر ماندیم).»

و به ياد آر هنگامى كه خداى تو از پشت فرزندان آدم ذرّيّه آنها را برگرفت و آنها را بر خودشان گواه ساخت كه آيا من پروردگار شما نيستم؟ همه گفتند بلى، ما گواهى دهيم. (برخى مفسرين گفتند مراد ظهور ارواح فرزندان آدم است در نشئه ذرّ و عالم روح و گواهى آنها به نور تجرّد و شهود به توحيد خدا و ربّانيت او در عوالم ملک و ملكوت.) (و ما اين گواهى گرفتيم) كه ديگر در روز قيامت نگوييد ما از اين واقعه غافل بوديم.

و (به یاد آر) هنگامی را که پروردگارت از صلب بنی آدم نسلشان را پدید آورد، و آنان را (در ارتباط با پروردگاریش) بر خودشان گواه گرفت (و فرمود) آیا من پروردگار شما نیستم؟ (انسان ها با توجه به وابستگی وجودشان و وجود همه موجودات به پروردگاری و ربوبیّت حق) گفتند آری، گواهی دادیم. (پس اقرار به پروردگاری خود را در این دنیا از شما گرفتیم) تا روز قیامت نگویید ما از این (حقیقت آشکار و روشن) بی خبر بودیم.

و هنگامى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذريه آنان را برگرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا پروردگار شما نيستم گفتند چرا گواهى داديم تا مبادا روز قيامت بگوييد ما از اين (امر) غافل بوديم.

یا بگویید «پدرانمان پیش از این مشرک بودند، ما هم فرزندانى بعد از آنها بودیم; (و چاره اى جز پیروى نداشتیم;) آیا ما را به آنچه اهل باطل انجام دادند مجازات مى‌کنى؟!»

يا آنكه نگوييد كه منحصرا پدران ما به دين شرک بودند و ما هم فرزندان بعد از آنها بوديم، آيا به عمل زشت اهل باطل ما را به هلاكت خواهى رسانيد؟

یا نگویید پدرانمان پیش از ما مشرک بودند، و ما فرزندانی پس از آنان بودیم (و راهی جز تقلید از آنان نداشتیم) آیا ما را به خاطر آنچه باطل گرایان انجام دادند، هلاک می‌کنی؟

يا بگوييد پدران ما پيش از اين مشرک بوده‌اند و ما فرزندانى پس از ايشان بوديم آيا ما را به خاطر آنچه باطل‌ انديشان انجام داده‌ اند هلاک مى‌كنى.

این گونه، آیات را شرح مى‌دهیم; و شاید (به سوى حق) بازگردند.

و بدين گونه ما آيات خود را تفصيل مى‌دهيم (تا آيات ما را بفهمند) و باشد كه بازگردند.

و این گونه آیات را (مُستدل و منطقی) تفصیل و توضیح می‌دهیم (تا تدبّر کنند) و برای اینکه (از شرک به توحید) بازگردند.

و اينگونه آيات (خود) را به تفصيل بيان مى‌كنيم و باشد كه آنان (به سوى حق) بازگردند.

و سرگذشت کسى که آیات خود را به او دادیم، بر آنها بخوان که سرانجام خود را از آن تهى ساخت و شیطان در پى او افتاد، و از گمراهان شد!

و بخوان بر اين مردم (بر قوم يهود) حكايت آن كس (بَلْعَم باعور) را كه ما آيات خود را به او عطا كرديم، و او از آن آيات بيرون رفت و شيطان او را تعقيب كرد تا از گمراهان عالم گرديد.

و سرگذشت کسی که آیات خود را به او عطا کردیم و او عملاً از آنان جدا شد، برای آنان بخوان؛ پس شیطان او را دنبال کرد (تا به دامش انداخت) و در نتیجه از گمراهان شد.

و خبر آن كس را كه آيات خود را به او داده بوديم براى آنان بخوان كه از آن عارى گشت آنگاه شيطان او را دنبال كرد و از گمراهان شد.

و اگر مى خواستیم، (مقام) او را بااین آیات (و علوم الهى) بالا مى‌بردیم; ولى (اجبار، برخلاف سنّت ماست; پس او را به حال خود رها کردیم و) او به پستى گرایید، و از هواى نفس خود پیروى کرد. مَثَل او همچون سگ (هار) است که اگر به او حمله کنى، زبانش را بیرون مى‌آورد، و اگر او را به حال خود واگذارى، باز زبانش را بیرون مى‌آورد; (گویى چنان تشنه دنیاست که هرگز سیراب نمى‌شود.) این مَثَل گروهى است که آیات ما را تکذیب کردند; این داستان‌ها را (براى آنها) بازگو کن، شاید بیندیشند (و بیدار شوند).

و اگر مى‌خواستيم به آن آيات او را رفعت مقام مى‌بخشيديم، ليكن او به زمين (تن) فروماند و پيرو هواى نفس گرديد، و در اين صورت مثل و حكايت حال او به سگى ماند كه اگر بر او حمله كنى و يا او را به حال خود واگذارى به عوعو زبان كشد. اين است مثل مردمى كه آيات ما را بعد از علم به آن تكذيب كردند. پس اين حكايت بگو، باشد كه به فكر آيند.

و اگر می‌خواستیم (درجات و مقاماتش را) به وسیله آن آیات بالا می‌بردیم، ولی او به امور ناچیز مادی و لذت‌هایِ زودگذرِ دنیایی تمایل پیدا کرد واز هوای نفسش پیروی نمود؛ پس داستانش چون داستان سگ است (که) اگر به او هجوم بری، زبان از کام بیرون می‌آورد، واگر به حال خودش واگذاری (باز هم) زبان از کام بیرون می‌آورد. این داستان گروهی است که آیات ما را تکذیب کردند؛ پس این داستان را (برای مردم) حکایت کن، شاید (نسبت به امور خویش) بیندیشند.

و اگر مى‌خواستيم قدر او را به وسيله آن (آيات) بالا مى‌برديم اما او به زمين (دنيا) گراييد و از هواى نفس خود پيروى كرد از اين رو داستانش چون داستان سگ است (كه) اگر بر آن حمله‌ور شوى زبان از كام برآورد و اگر آن را رها كنى (باز هم) زبان از كام برآورد اين مثل آن گروهى است كه آيات ما را تكذيب كردند پس اين داستان را (براى آنان) حكايت كن شايد كه آنان بينديشند.

چه بد است مَثَل گروهى که آیات ما را تکذیب کردند، و تنها به خودشان ستم مى‌نمودند!

مثل حال گروهى كه آيات ما را تكذيب كردند و به خويش ستم مى‌كردند بسيار بد مثلى است.

بد است داستان گروهی که آیات ما را تکذیب کردند و همواره به خود ستم روا می‌داشتند.

چه زشت است داستان گروهى كه آيات ما را تكذيب و به خود ستم مى‌نمودند.

هر کس را که خدا هدایت کند، هدایت‌یافته (واقعى) اوست; و هر کس را که (به خاطر اعمالش) گمراه سازد، همان‌ها زیانکارانند.

هر كه را خدا هدايت فرمايد هم اوست كه هدايت يافته، و آنها را كه به گمراهى واگذارد هم آنان زيانكاران عالمند.

هر که را خدا هدایت کند، پس او راه‌یافته واقعی است، و کسانی را که (به سبب عناد و لجاجتشان) گمراه نماید، پس فقط اینان زیانکارانند.

هر كه را خدا هدايت كند او راه ‌يافته است و كسانى را كه گمراه نمايد آنان خود زيانكارانند.