صفحه ۱۲۵ قرآن کریم سوره مائده

هنگامى که به آنها گفته شود «به سوى آنچه خدا نازل کرده، و به سوى پیامبر بیایید.»، مى‌گویند « آنچه پدران خود را بر آن یافته‌ایم، ما را بس است.»; آیا اگر پدران آنها چیزى نمى‌دانستند، و هدایت نیافته بودند (باز هم باید از آنها پیروى کنند)؟!

و چون به آنها گفته شود بياييد از حكم كتابى كه خدا فرستاده و از دستور رسول او پيروى كنيد، گويند آن دينى كه پدران خود را بر آن يافتيم ما را كفايت است. آيا بايد از پدران خود هر چند مردمى جاهل بوده و به حق راه نيافته باشند باز پيروى كنند؟

و هنگامی که به آنان گویند به سوی آنچه خدا نازل کرده و به سوی پیامبر آیید، گویند روش و آیینی که پدرانمان را بر آن یافته‌ایم، ما را بس است. آیا هر چند پدرانشان چیزی نمی‌دانستند و هدایت نیافته باشند (باز هم این تقلید جاهلانه و ناروا را بر خود می‌پسندند؟!)

و چون به آنان گفته شود به سوى آنچه خدا نازل كرده و به سوى پيامبر(ش) بياييد مى‌گويند آنچه پدران خود را بر آن يافته‌ايم ما را بس است آيا هر چند پدرانشان چيزى نمى‌دانسته و هدايت نيافته بودند.

اى کسانى که ایمان آورده‌اید! مراقب خود باشید. اگر شما هدایت یافته باشید، گمراهى کسانى که گمراه شده‌اند، به شما زیانى نمى‌رساند. بازگشت همه شما به سوى خداست; و شما را به آنچه انجام مى‌دادید، آگاه مى‌سازد.

اى اهل ايمان، شما (ايمان) خود را محكم نگاه داريد، كه اگر همه عالم گمراه شوند و شما به راه هدايت باشيد زيانى از آنها به شما نرسد. بازگشت همه شما به سوى خداست و همه شما را به آنچه كرديد آگاه مى‌سازد.

ای اهل ایمان! مراقبِ (ایمان و ارزش های معنویِ) خود باشید؛ اگر شما هدایت یافتید، گمراهی کسی که گمراه شده به شما زیانی نمی‌رساند. بازگشت همه شما به سوی خداست؛ پس شما را از آنچه انجام می‌دادید، آگاه خواهد کرد.

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد به خودتان بپردازيد هر گاه شما هدايت‌ يافتيد آن كس كه گمراه شده است به شما زيانى نمى‌رساند بازگشت همه شما به سوى خداست پس شما را از آنچه انجام مى‌داديد آگاه خواهد كرد.

اى کسانى که ایمان آورده‌اید! هنگامى که مرگ یکى از شما فرا رسد، در موقع وصیّت باید از میان شما، دو نفر عادل را به شهادت بطلبد; یا اگر مسافرت کردید، و مصیبت مرگ شما فرا رسید، (و در آن جا مسلمانى نیافتید،) دو نفر از غیر خودتان را (به گواهى بطلبید). و اگر (به هنگام اداى شهادت، در راستگویى آنها) شک کردید، آنها را بعد از نماز نگاه مى‌دارید تا سوگند یاد کنند که «ما حاضر نیستیم حق را به چیزى بفروشیم، هر چند درمورد خویشاوندان ما باشد; و شهادت الهى را کتمان نمى‌کنیم، که در این صورت، از گناهکاران خواهیم بود»

اى اهل ايمان، چون يكى از شما را هنگام مرگ فرا رسيد، براى وصيّت خود دو شاهد عادل را گواه گيريد كه از خودتان باشند، يا دو تن ديگر از غير خودتان (از غير مسلمانان) گواه گيريد اگر در سفر به شما مصيبت مرگ رسد (و شاهد خودى نيابيد)؛ آن دو شاهد را نگاه داريد اگر از آنها بدگمانيد، تا بعد از نماز سوگند خورند كه ما براى شهادت خود هرگز بهايى نمى‌خواهيم هر چند شهادت بر خويشانمان باشد و گواهى خود را كه به امر خداست كتمان نخواهيم كرد، كه اگر كتمان شهادت كنيم البته از گنهكاران خواهيم بود.

ای اهل ایمان! هنگامی که یکی از شما را (آثارِ) مرگ فرا می‌رسد، باید در حال وصیت، دو عادل از هم کیشان خود را بر وصیت شاهد بگیرید؛ یا اگر در سفر بودید و مرگِ شما فرا رسید (و شاهدی از مؤمنان نیافتید) دو نفر از غیر هم کیشان خود را شاهد وصیت بگیرید. و اگر (شما وارثان در صداقت و راستی آن دو شاهد غیر مسلمان) شک کردید، هر دو را بعد از نماز حبس کنید، پس به خدا سوگند یاد می‌کنند که ما این شهادت را به هیچ قیمتی نمی فروشیم هر چند (مورد شهادت) خویشاوندان ما باشد، و شهادت الهی را (که در حقیقت شهادت بر وصیت است) پنهان نمی‌کنیم، که اگر پنهان کنیم از گناهکاران خواهیم بود.

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه يكى از شما را (نشانه‌هاى) مرگ دررسيد بايد از ميان خود دو عادل را در موقع وصيت به شهادت ميان خود فرا خوانيد يا اگر در سفر بوديد و مصيبت مرگ شما را فرا رسيد (و شاهد مسلمان نبود) دو تن از غير (همكيشان) خود را (به شهادت بطلبيد) و اگر (در صداقت آنان) شک كرديد پس از نماز آن دو را نگاه مى‌داريد پس به خدا سوگند ياد مى‌كنند كه ما اين (حق) را به هيچ قيمتى نمى‌فروشيم هر چند (پاى) خويشاوند (در كار) باشد و شهادت الهى را كتمان نمى‌كنيم كه (اگر كتمان حق كنيم) در اين صورت از گناهكاران خواهيم بود.

و اگر اطّلاعى حاصل شود که آن دو، مرتکب گناهى شده‌اند (و حق را کتمان کرده‌اند)، دو نفر از کسانى که نسبت به میّت، اَولى هستند، به جاى آنها قرار مى‌گیرند، و به خدا سوگند یاد مى‌کنند که «گواهى ما، ازگواهى آن دو، به حق نزدیکتر است; و ما تجاوزى نکرده‌ایم; که اگر چنین کرده باشیم، از ستمکاران خواهیم بود.»

پس اگر بر احوال آن دو شاهد اطلاعى حاصل شد كه مرتكب گناهى شده‌اند (و در شهادت خيانت كرده‌اند) دو شاهد ديگر كه احق (به ارث يا شهادت) باشند به جاى آنها قيام كنند و به خدا سوگند ياد كنند كه شهادت ما راست‌تر از شهادت آن دو شاهد پيشين است و ما (از حق اصلًا) تجاوز نكرديم، كه در آن صورت از ستمكاران باشيم.

پس اگر اطلاعی حاصل شود که آن دو شاهد (با شهادت ناحقّ خود) مرتکب گناه شده‌اند، دو شاهد دیگر از کسانی که به میّت نزدیک‌تر (و از کم و بیش وصیت آگاه‌تر)ند به جای آن دو شاهدِ (خائن) می‌ایستند، و به خدا سوگند می‌خورند که شهادتمان از شهادت آن دو نفر درست‌تر و به حق نزدیک‌تر است، و (در شهادتی که بر خلاف شهادت آنان می‌دهیم) بنای تجاوز از حق را نداریم، (که اگر داشته باشیم) قطعاً از ستمکاران خواهیم بود.

و اگر معلوم شد كه آن دو دستخوش گناه شده‌ اند دو تن ديگر از كسانى كه بر آنان ستم رفته است و هر دو (به ميت) نزديكترند به جاى آن دو (شاهد قبلى) قيام كنند پس به خدا سوگند ياد مى‌كنند كه گواهى ما قطعا از گواهى آن دو درست‌تر است و (از حق) تجاوز نكرده‌ايم چرا كه (اگر چنين كنيم) از ستمكاران خواهيم بود.

این کار، نزدیکتر است به این که (از خدا بترسند و) گواهى به حق دهند، یا بترسند که (دروغشان نزد مردم فاش گردد; و) سوگندهایى جاى سوگندهاى آنها را بگیرد. از (مخالفت) خدا بپرهیزید، و گوش فرا دهید. و خداوند، گروه فاسقان را هدایت نمى‌کند.

اين گونه كه بيان شد نزديكتر به آن است كه شهادت را بر وجه خود ادا كنند، يا از اينكه باز قسم را (اوصياء بر ورثه) رد كنند بيمناک باشند. و از خدا بترسيد و (سخن حق را) بشنويد، و خدا مردم بدكار را هدايت نخواهد كرد.

این (حکم به ترتیبی که خدا برای شما مقرّر کرده) برای اینکه شاهدان شهادت را به صورتی درست و صحیح ادا کنند یا بترسند، (از اینکه مشتشان باز شود و سوگندشان مورد توجه قرار نگیرد) و حقّ سوگندشان به دیگران برگردانده شود، به حقیقت نزدیک‌تر است. و از خدا پروا کنید و (فرمان‌هایش را) بشنوید؛ و خدا گروه فاسقان را هدایت نمی‌کند.

اين (روش) براى اينكه شهادت را به صورت درست ادا كنند يا بترسند كه بعد از سوگند خوردنشان سوگندهايى (به وارثان ميت) برگردانده شود (به صواب) نزديكتر است و از خدا پروا داريد و (اين پندها را) بشنويد و خدا گروه فاسقان را هدايت نمى‌كند.