دیّار (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دیّار: (مِنَ الْکَافِرینَ دَیَّاراً)
«دیّار» (بر وزن سیّار) از مادّه
«دار» به معنای کسی است که در خانهای سکنی میگزیند. این واژه معمولًا در موارد نفی
عام به کار میرود، مثلًا گفته میشود:
مَا فِی الدَّارِ دَیَّارٌ «در خانه احدی ساکن نیست».
بعضی گفتهاند که در اصل
«دَیوار» (بر وزن حیوان) بوده، سپس «واو» تبدیل به «یاء» شده و در آن ادغام و «دیّار» گشته است.
(وَقَالَ نُوحٞ رَّبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا)
(
نوح گفت: «پروردگارا! هيچ كس از
کافران را بر روى زمين باقى مگذار!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید: کلمه دیار به معنای کسی است که برای منزل گرفتن پیاده شده باشد، و این آیه تتمه نفرین نوح (علیهالسّلام) بر آنان است، و جمله
(مِمَّا خَطِیئاتِهِمْ اُغْرِقُوا...)
، جمله معترضهای بود که بین دو فقره از
نفرین آن جناب فاصله شده، تا اشاره کند به اینکه هلاکتشان به خاطر آن خطاهایی بوده که نوح (علیهالسّلام) شمرده، و نیز برای این بوده که زمینه را برای نفرین بعدی خود و درخواست
هلاکت علیه آنان فراهم سازد، و روشن شود که غرق شدن قوم استجابت نفرین آن جناب بود، و این
عذاب تا آخرین نفرشان را هلاک کرد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «دیّار»، ص۲۲۹.
