حسکا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابومحمد حسن بن حسین بن حسن قمی شمس الاسلام شمس الدین رازی مشهور به حَسْکا (زنده در
۵۱۰ق)، یکی از فقهای بزرگ و موثق قرن پنجم هجری ساکن ری بود.
او از محضر استادانی چون
شیخ طوسی،
سلار و
ابن براج بهره برد و تألیفات مختلفی در زمینه‌های دینی از خود به جا گذاشت.
حسکا در نیمه اول قرن ششم هجری درگذشت.
ابومحمد حسن بن حسین بن حسن قمی شمس الاسلام شمس الدین رازی مشهور به حَسْکا یکی از بزرگان فقها و فردی مشهور و موثق و ساکن ری بود. نام او در اصل حسن کیاست و کیا در اصطلاح مردمان گیلان و مازندران و ری به معنای رییس و سرپرست می‌باشد و در مقام تعظیم از آن استفاده می‌کنند.
ابومحمد از محضر استادان بزرگی مانند شیخ طوسی، سلار، ابن براج،
کراجکی و
ابن حمزه بهره برد
و تمام کتب شیخ طوسی را در منطقه غری (
نجف اشرف) از خود وی فراگرفت.
طبری در کتاب «بشارة المصطفی» آورده است حسکا در سال ۵۱۰ هجری در شهر ری از عمویش ابوجعفر محمد بن حسن بر ما روایت کرد.
شیخ صدوق عموی بزرگ ابومحمد و
شیخ منتجب الدین صاحب الفهرست از نوادگان اوست.
منتجب الدین در فهرست خویش تألیفات جدش را این گونه ذکر کرده است:
• سیر الانبیاء و الائمه علیهم السلام؛
• الاعمال الصالحه؛
• العبادات.
نیز آورده است کتاب سیر الانبیاء را پدرم عبیداللّه از پدرش حسن بر من روایت نمود.
بنا بر این‌که حسکا از شاگردان شیخ طوسی (م
۴۶۰ق) بوده و نیز در سال ۵۱۰ هجری از عمویش در شهر ری روایت نموده، بر می‌آید وفات وی در نیمه اول قرن ششم واقع شده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسن رازی»، ج۴، ص۱۰۷.
