احد - به ضم الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُحُد (به ضم الف و حاء) از مفردات
نهج البلاغه نام کوهی در اطراف
مدینه است، که در حاشیه‌ی آن یکی از جنگ‌های معروف
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) علیه
کفار رخ داده است.
أُحُد کوه معروفی است که در
مدینه به‌علت بریده شده از کوه‌های دیگر «احد» نامیده شده و جنگ تاریخی احد در کرانۀ آن واقع شده است. دو بار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود، یکی آن‌جا که فرموده: چون آیۀ «الم اَ حَسِبَ النّٰاسُ اَنْ یُتْرَکُوا اَنْ یَقُولُوا آمَنّٰا وَ هُمْ لاٰ یُفْتَنُونَ»
نازل شد دانستم تا رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) صدر میان ماست فتنه‌ای نخواهد آمد، گفتم: یا رسول الله؟ این
فتنه چیست؟ که خدا به شما خبر داده است؟ فرمود: «یا علی انّ امتّی سیفتنون بعدی» گفتم: یا رسول الله: «او لیس قد قلت یوم احد... ابشر فانّ الشهادة من ورائک؟ فقال لی انّ ذلک لکذلک»
دیگری آن‌جا که به
معاویه (علیه‌لعنةالله) می‌نویسد: چون
جنگ شدت می‌یافت و رزمندگان مات می‌شدند، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اهل بیت خویش را جلو می‌انداخت و با آن‌ها یاران خود را از آتش شمشیرها و نیزه‌ها حفظ می‌کرد در نتیجه: «فقتل عبیدة بن الحارث یوم بدر و قتل حمزة یوم احد و قتل جعفر یوم موتة...؛
یعنی پسر عمویم
عبیده در «
بدر» و عمویم
حمزه در «احد» و برادرم
جعفر در «موته»
شهید شدند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اُحد»، ص۲۷-۲۸.
