كَمَل (به فتح کاف و میم) از واژگان نهج البلاغه به معنى تمام است. از مشتقات آن در نهج البلاغه كَمال (به فتح کاف و میم) و كُمُول (به ضم کاف و میم) نیز به معنى تمام است و اِكْمال (به کسر همزه و سکون کاف) به كمال رساندن است. موارد زيادى از آن در نهج البلاغه آمده است.
مى‌شود گفت: كمال وصفى است بالاتر از تمام، مثلاً تمام انسان آن است اعضايش ناقص نباشد ولى كمال آن است كه بعضى صفات حميده را نيز دارا باشد و اكمال به كمال رساندن است.
