یکى از مباحث عمده در علوم قرآن، تجویدقرآنکریم است. این بحث از دیرباز مورد توجه علما و دانشمندان علم قرائت بوده است. شاید بتوان تجویدقرآن را از قدیمی‌ترین دانش‌هاى مربوط به علوم قرآنی، و در حقیقت زاییده علم قرائت دانست.
امت اسلامی نیز آن‌گونه که به فهم معانی قرآن و اقامه حدود آن تعبد داشته و همت گماشته‌اند، در راه درست خواندن آن نیز کوشا و پرتلاش بوده‌اند؛ و این امر را می‌توان از فراوانی تألیفات دانشمندان علوم قرآنی در این زمینه متوجه شد؛ اما تقریباً تا قرن چهارم هجری، اصطلاح «تجوید» به معنای علمی که به بررسی مخارج حروف و صفات آن‌ها و احکام حاصل شده از ترکیب حروف در کلام گفتاری بپردازد، شناخته نشده بود. هم‌چنین هیچ کتابی در این علم (به طور مستقل) را قبل از این قرن نمی‌شناسیم.
البته ناگفته نماند، قواعد تجویدی به صورت قانونی نانوشته در هر زبانی وجود دارد؛ اما به تدریج و با پیشرفتدانشزبانشناسی ، این قواعد به صورت مکتوب درمی‌آیند.
