نَواصی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَواصى: (بِالنَّواصی وَ الأَقْدامِ) «نَواصى» جمع
«ناصيه» چنان كه «
راغب» در «
مفردات» مى‌گويد: در اصل به معناى موهاى پيش سر (زلف) است و
«أَخَذَ بِهِ نَاصِيَهُ» به معناى گرفتن موى پيش سر است
و گاه كنايه از غلبه كامل بر چيزى مى‌آيد.
(يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَ الْأَقْدَامِ) (مجرمان از چهره‌هايشان شناخته مى‌شوند؛ و موهاى پيش سر، و پاهايشان را مى‌گيرند (و به
دوزخ مى‌افكنند).)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه نواصى جمع
ناصيه است، كه به معناى موى جلو سر است، و كلمه اقدام جمع قدم است، و جمله بالنواصى
نائب فاعل جمله يؤخذ است، معناى تحت اللفظى آن موى جلو سرها گرفته مى‌شود است. و معناى آيه اين است كه: احدى از گناهش پرسش نمى‌شود- مجرمين با علامتى كه در چهره‌هاشان نمودار مى‌گردد شناخته مى‌شوند، در نتيجه موى جلو سرشان و پاهايشان را مى‌گيرند و در آتش مى‌اندازند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نَواصی»، ص۵۹۹.
