«نَخِرَة» «صفت مشبهه» است از مادّه «نخر» (بر وزن نخل و همچنين بر وزن شجر) در اصل به معناى درخت پوسيده و تو خالى است، كه وقتى باد بر آن مى‌وزد صدا مى‌كند، و لذا به صدايى كه در بینی مى‌پيچد «نخير» مى‌گويند،
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه نخر - به دو فتحه- به معناى پوسيده شدن و متلاشى گشتن است، گفته مى‌شود: نحر العظم- ينخر- نخرا و اسم فاعل آن، هم ناخر مى‌آيد و هم نخر.
