میرزا عبدالحسین خوئی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرزا عبدالحسین
خوئی اصفهانی، از
فضلاء و اهل علم معاصر
اصفهان بوده است.
آقا
میرزا عبدالحسین
خوئی فرزند آقا
میرزا محمّدجعفر محلّه نویی بن آقا عبدالحسین امین‌العلماء اصفهانی بن حاجی ملاّ محمّدشفیع
خوئی، از
فضلاء و صلحاء و اهل علم معاصر
اصفهان بوده است.
جدّ اعلای او ملاّ محمّدشفیع
خوئی از علمای بزرگ عهد
قاجاریه و مقیم اصفهان بود و اجدادش اغلب از اهل
علم و
فضل بوده‌اند که شرح زندگانی آنان در این کتاب مذکور است.
وی در حدود سال ۱۲۵۸ش در اصفهان متولّد شده و خواندن و نوشتن و
قرائت قرآن را از آخوند ملاّ علی‌اصغر مکتب‌دار فرا گرفت. مقدمات و سطح را از آقا کمال‌الدین خوانساری به طور اختصاصی آموخت و سپس در
حوزه علمیه اصفهان نزد علمای
فاضل و عالیقدری چون
میرزا حسین نائینی (از مدرسین مدرسه
میرزا حسین بیدآباد) و آخوند ملاّ محمّد کاشی ادامه تحصیل داد و از حضرات آیات
میرزا عبدالحسین سیّدالعراقین و آخوند ملاّ
محمّدحسین فشارکی اجازه کسب نمود.
پس از آن وی در میان مردم و علماء به خاطر اصابت و شرافت نسب و مراتب علم و
فضل دارای احترام و اکرام بود و مردم در حلّ مرافعات و مشکلات از او استمداد می‌نمودند. در قضایای قحطی و گرانی سال ۱۳۳۶ق او بدون اینکه بخواهد تظاهر و
ریاکاری نماید آنچه داشت در طبق اخلاص نهاده و به یاری مردم گرسنه و نیازمند شتافت.
او در اسب سواری ماهر بود و به نگاهداری و پرورش اسب‌های اصیل علاقه داشت و نسبت به حیوانات با ترحّم و مهربانی رفتار می‌نمود و از صید و شکار آنان خودداری می‌کرد. در زمان سلطنت
رضاشاه و اجرای قانون اتحاد شکل، با آنکه از طرف مرحومین سیّد العراقین و فشارکی مجاز به استفاده از روحانیت بود، از لباس روحانیت خارج شد.
او در اواخر عمر به خاطر
وفات فرزند و عیال و داماد خود انزوا اختیار کرد تا اینکه در
جمعه ۲۳
رمضان سال ۱۳۶۷ق (مطابق ۸ مرداد ۱۳۲۷ش بر اثر فجاه (مرگ ناگهانی) در قریه کرچکان لنجان وفات یافت و در مقبره خانوادگی در جنوب تکیه آقا حسین خوانساری در
تخت فولاد اصفهان مدفون شد. عیال او دخترخاله‌اش صبیه
میرزا رضا قلی‌خان
اعتمادی (از اعقاب فتحعلی خان اعتمادالدوله صدراعظم اواخر دوره
صفویه) بود و فرزندش استاد
میرزا فضل
اللّه خان
اعتمادی خوئی متخلّص به «برنا» شاعر توانای معاصر می‌باشد.
واعظ ادیب مرحوم سیّد حسن رئیس‌زاده متخلّص به «صفا» ضمن مرثیه‌ای مادّه تاریخ وفات او را چنین گفته است:
گفتا «رئیس» سال وفات وی از «صفا:» ••• «عبدالحسین بجنّت مینو شدی روان».
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۱۴۸.
