مِرْباع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِرْباع (به کسر میم و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مکانی است که علف آن در اوّل بهار می‌روید و نیز به معنی بارانی است که در اول بهار می‌بارد.
جمع آن
مَرابیع (به فتح میم) است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
اسلام از این واژه استفاده نموده است.
این ماده فقط یک دفعه در «
نهج البلاغه» به کار رفته است.
مِرْباع مکانی است که علف آن در اوّل بهار می‌روید: «
المرباع: المکان ینبت نباته فی اوّل الربیع»
و نیز به معنای بارانی است که در اول بهار می‌بارد و جمع آن مرابیع می‌باشد.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اسلام فرموده:
«لا تَفْنَی غَرائِبُهُ وَ لا تَنْقَضی عَجائِبُهُ فیهِ مَرابیعُ النِّعَمِ وَ مَصابیحُ الظُّلَمِ» یعنی «غرائب آن تمام نمی‌شود، عجائبش پایان نمی‌پذیرد، در آن است باران‌های نعمت‌ها و چراغ‌های
ظلمت‌ها.»
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مرباع»، ج۱، ص۴۲۹.
