منصور بن عمار سلّمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منصور بن عمار سلّمی (م
۲۲۵ق)، از وعّاظ معروف
صوفی قرن سوم هجری قمری است.
ابوسری منصور
بن عمار سلّمی خراسانی بغدادی بصری، از وعّاظ معروف قرن سوم است.
او را اهل
خراسان و یا
بصره و ساکن
بغداد دانسته‌اند.
از محدثانی چون
لیث بن سعد،
هقل بن زیاد و
بشیر بن طلحه روایت کرده و فرزندش
سلیم و دیگران از او روایت کرده‌اند.
ابوسری برای
وعظ و ارشاد به
شام و
مصر نیز سفر کرد.
وی معاصر
بشر حافی بود و با او مکاتبه داشت. برخی وی را از جمله چهار خطیب مشهور به حساب آورده‌اند.
ابن ندیم وی را در ردیف زهاد و
متصوفه قرار داده است.
او در
موعظه مهارت داشت، حکیمانه سخن می‌گفت و مخاطب را جذب می‌کرد.
غالب رجال‌نویسان
اهل سنت او را در حدیث، ضعیف و غیرقابل اعتماد دانسته‌اند.
ابن ندیم گفته است که تالیفات منصور تحت عنوان مجلس شهرت یافته و عبارت‌اند از: مجلس الدیباج، مجلس صفة الابل، مجلس فی الحنین، مجلس السبیل، مجلس فی ذکر الموت، مجلس فی حسن الظن بالله، مجلس فی العینة و الدین، مجلس فی البلی، مجلس السحاب علی اهل النار، مجلس فی انظرونا نقتبس من نورکم، مجلس فی الغمسة فی النار، مجلس العرض علی الله (عزّوجلّ)، مجلس النفقوریه فی الغزو و مجلس المسجا فی ذکر الموت.
ابوسری در سال ۲۲۵ق در بغداد درگذشت.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۸۳، برگرفته از مقاله «منصور سلّمی».
