منافقان در سختی (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَفَق، ايجاد سوراخى
در زمین است كه راه رهايى داشته باشد -همانند سوراخ
موش-
پايان يافتن و از بين رفتن.
نفاق عبارت است از داخل شدن
در شرع و
دین از راهى و خروج از آن از راه ديگر،
اظهار اسلام با اهل آن و مخفى كردن غير
اسلام در درون،
ظاهر و باطن متفاوت داشتن،
دورویی،
ریاکاری.
نفاق هم
در ایمان است، هم
طاعات، هم
معاشرت با مردم.
نفاق اعمّ از
ریا است.
در این مقاله آیات مرتبط با
منافقان در سختی معرفی می‌شوند.
هنگامه‌هاى دشوار، موقعيتى مناسب براى شناخت
منافقان و سست ايمانان، از مؤمنان واقعى:
۱. أَ وَ لَمَّا أَصابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْها قُلْتُمْ أَنَّى هذا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ وَ ما أَصابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَ لِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ وَ لِيَعْلَمَ الَّذِينَ نافَقُوا وَ قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا قاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا قالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتالًا لَاتَّبَعْناكُمْ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمانِ يَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما يَكْتُمُونَ.
آيا هنگامى كه مصيبتى به شما (
در ميدان
جنگ احد) رسيد
در حالى كه دو برابر آن را (بر
دشمن در ميدان
جنگ بدر) وارد
ساخته بوديد گفتيد اين
مصیبت از كجا است؟ بگو از ناحيه خود شما است (كه
در ميدان جنگ احد با دستور پيامبر مخالفت كرديد) خداوند بر هر چيزى قادر است (و چنانچه روش خود را اصلاح كنيد
در آينده به شما
پیروزی مى‌دهد).
و آنچه (
در روز احد)
در روزى كه دو دسته (
مؤمنان و
کافران) با هم نبرد كردند به شما رسيد به
فرمان خدا (و بر طبق
قانون علیت) بود و براى اين بود كه مؤمنان شناخته شوند. و نيز براى اين بود كه كسانى كه راه
نفاق پيش گرفتند شناخته شوند آنها كه به- ايشان گفته شد بيائيد و
در راه خدا نبرد كنيد يا (لا اقل) از حريم خود دفاع نمائيد گفتند اگر ما ميدانستيم جنگى واقع خواهد شد از شما پيروى مى‌كرديم (اما مى‌دانيم جنگى نمى‌شود) آنها آن روز به
کفر نزديكتر از
ایمان بودند با
دهان خود چيزى ميگويند كه
در دل آنها نيست و خداوند به آنچه كتمان مى‌كنند
دانا است.
۲. إِذْ جاؤُكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَ مِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَ إِذْ زاغَتِ الْأَبْصارُ وَ بَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَناجِرَ وَ تَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَ الْقائِلِينَ لِإِخْوانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنا وَ لا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا.
به خاطر بياوريد زمانى را كه آنها از طرف بالا و پائين (
شهر) شما وارد شدند (و
مدینه را
محاصره كردند) و زمانى را كه چشمها از شدت
وحشت خيره شده بود، و جانها به لب رسيده بود، و گمانهاى گوناگون بدى به خدا مى‌برديد!
خداوند كسانى كه مردم را از
جنگ باز مى‌داشتند و كسانى را كه به برادران خود مى‌گفتند به سوى ما بيائيد (و خود را از معركه بيرون كشيد) به خوبى مى‌شناسد آنها (مردمى ضعيفند و) جز به مقدار كمى كارزار نمى‌كنند.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳۱، ص۲۱۰، برگرفته از مقاله «منافقان در سختی».
