گروهی از تابعان که در مکتب تفسیری عبدالله بن عباس در مکه حاضر می‌شدند و چگونگی تفسیرقرآن کریم را از او می‌آموختند، مدرسه تفسیری مکه را تشکیل دادند. عبدالله بن عباس که والی امام علی علیه‌السّلام بر بصره بود، در سال ۴۰ ق و پس از شهادت آن حضرت علیه‌السّلام به مکه مهاجرت کرد و در آن جا علاوه بر تصدی حکومت، به نشر معارف قرآنی پرداخت و در حوزه و مکتب تفسیری او شخصیت‌های بزرگی تربیت شدند و آثار گرانقدری از خود بر جای نهادند؛ چنان که ابن تیمیه می‌گوید: اما در زمینه تفسیر، داناترین مردم به تفسیر، مردم مکه هستند؛ زیرا اینان اصحاب ابن عباسند. مدرسه تفسیری مکه تا سال ۸۶ ق (سال وفات ابن عباس) فعال بود.
