مدعیان بابیت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مراد از ادعای بابیت این است که برخی ادعا می‌کنند که باب ۱
امام مهدی (علیه‌السلام) هستند، حال یا با ادعای سفارت همانند چهار نایب و سفیر
امام (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در دوران
غیبت صغرا یا نیابت یا وکالت از ایشان و اموری مانند این. برخی چنین ادعا می‌کنند که هر زمان بخواهند، ایشان را می‌بینند و نامه‌ها را به ایشان می‌رسانند و پیام
های ایشان را نیز به مردم می‌رسانند یا می‌گویند که با باب
های امام (علیه‌السلام) در ارتباط هستند.
بی‌گمان، هرچه باوری، ژرفای بیشتری داشته، به
حقیقت نزدیک‌تر باشد و در دل‌ها جای گیرد، افراد سوداگر و سودنگر، بیش‌تر در پی بهره
های ناپاک از آن، برخواهند آمد.
آموزه
های مهدویت، به سبب ویژگی
های ممتاز و پرجاذبۀ خود و این‌که همواره در عمق قلب
های توده انسان‌ها نفوذ کرده است، بیش‌تر مورد بهره‌جویی و استفادۀ نادرست افراد کژرو قرار گرفته است. پیشینه پردامنۀ انحراف
های پدید آمده در این عرصه ـ به‌ویژه فرقه
های منحرف در
مهدویت که به قرن
های نخست
اسلام باز می‌گردد ـ گواهی روشن بر این مدعاست. بررسی این انحراف‌ها و زمینه
های پیدایی آن، می‌تواند در پیش‌گیری از فرو افتادن دوباره در این لغزش‌ها، نقش مهمی داشته باشد.
از آن‌جا که پس از
شهادت امام عسکری (علیه‌السلام) و آغاز
غیبت صغرا، ارتباط رودرروی مردم با پیشوای معصوم قطع شد، سفیران خاص به گونه‌ای ویژه، برای راه‌نمایی مردم، تلاش
های پردامنه‌ای را آغاز کردند. ایشان، از پراکندگی پیروان مکتب
اهل بیت (علیهم‌السلام) جلوگیری کرده و رهبری
شیعیان را به دست گرفتند.
پیروان مکتب اهل بیت (علیهم‌السلام) رفته‌رفته، با این روش خو گرفته و کارهای خود را از راه سفیران چهارگانه پی‌گیری کردند و این خود، جایگاه بلندی را برای این سفیران رقم زد. در این میان، افرادی سست‌ایمان و کژاندیش برای رسیدن به اهدافی چند، به
دروغ مدعی نیابت امام
غایب شدند. در یک بررسی کوتاه برخی سرچشمه
های این ادعاهای دروغین را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:
در این‌جا برخی سرچشمه
های این ادعاهای دروغین بیان می‌شود:
یکی از عوامل مهم در چنین ادعاهای نادرستی، سستی باورهای دینی است؛ چراکه کسانی که دارای قوت مناسب
ایمان هستند، هرگز برابر خواست پیشوای
معصوم - در پیروی از سفیران خود - به بی‌راهه نمی‌روند. بیشترین افرادی که به دروغ چنین ادعایی کردند، از این کاستی برخوردار بودند که. یکی از این افراد
شلمغانی بود.
در زمان
غیبت صغرا، برخی برای آن‌که
اموال امام زمان (علیه‌السلام) را به وکیل و نماینده واقعی‌اش تحویل ندهند، ادعای نیابت و بابیت کردند.
شهرت‌طلبی نیز از عوامل بسیار مهم در پیدایی باورهای خرافی و مذهب
های ساختگی است. اشتیاق به بزرگ شدن و خودنمایی، از صفات نکوهیده اخلاقی است که
انسان را به سوی کارهای خطرناک می‌کشاند.
یکی دیگر از سبب
های پدید آمدن
مدعیان بابیت،
انگیزه
های سیاسی است.
دشمنان، گاهی به طور مستقیم و زمانی غیر مستقیم - برای آن‌که باور
شیعیان را سست کرده و آنان را در پراکندگی فرو برند - برخی را تحریک می‌کنند تا ادعای
بابیت کنند. در این راه، برخی عناصر را به دلخواه خویش
تربیت کرده، به آنان دستور دادند ادعای بابیت کنند و آنان را با همه امکانات در این راه یاری کردند که برای نمونه می‌توان به علی محمد باب
اشاره کرد.
فرهنگ‌نامه مهدویت، سلیمیان، خدامراد، ص۳۸۷، برگرفته از مقاله «مدعیان بابیت».
