محمد بن عائذ دمشقی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله محمد بن عائذ دمشقی (
۱۵۰-
۲۳۴ق)، از مفتیان و راویان
اهلسنت قرن سوم هجری قمری بود.
ابوعبدالله محمد بن عائذ بن عبدالرحمان بن عبیدالله قرشی دمشقی کاتب، در سال ۱۵۰ق در
دمشق به دنیا آمد.
حدیث را از بزرگانی چون
اسماعیل بن عیاش،
هیثم بن حمید و
ولید بن مسلم فراگرفت.
از دمشقی کسانی مانند
احمد بن ابی الحواری،
محمود بن خالد و
ابوزرعه رازی حدیث شنیده و روایت کردهاند.
ابوزرعه وی را از مفتیان دمشق برشمرده
و
ابن عساکر به نقل از
دحیم، او را به راستگویی ستوده است.
ذهبی،
مزی و
ابن حجر از رجالشناسان
اهل سنت نیز وی را
موثق دانسته و در عینحال گفتهاند: دمشقی از پیروان
قدریّه بود.
او افزون بر برخورداری از جایگاه علمی، مدتی نیز از جانب
مامون عباسی (خلافت
۱۹۸-
۲۱۸ق) متولی دیوان خراج در
شام گردید.
وی در نهایت به سال ۲۳۴ یا
۲۳۳ق در همان دیار از دنیا رفت.
آثار و تالیفات وی عبارتاند از: المغازی، الفتوح، الصوائف
الملح و النوادر و سیر النبی (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم).
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۹۴، برگرفته از مقاله «محمد دمشقی».