مؤمن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مؤمن (جمع آن مؤمنون) کسی است که به خدا
ایمان دارد
و این
ایمان باعث
آرامش او می‌گردد.
"مؤمن" اسم فاعل از واژۀ
ایمان و از مادّۀ امن است "اَمْن" عبارت است از آرامش
و رفعِ
ترس و نگرانی،
و ایمان عبارت است از خود یا دیگری را در
امنیت و آرامش قرار دادن. پس مؤمن یعنی مطمئِنّ، آمَنَ باللهِ؛ یعنی برای او
اطمینان و آرامش نسبت به
خدای متعال حاصل شد.
واژۀ "آمن" اگر با «ل» متعدّی شود به معنای
تصدیق است
و اگر با «یاء» متعدّی شود به معنای اصطلاحی خواهد بود.
«...یُؤْمِنُ بِاللّهِ
وَ یُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِینَ...»
«...پیامبر به خدا
ایمان دارد
و مؤمنان را تصدیق می‌کند...».
مؤمن به کسی گفته می‌شود که
خدا،
فرشتگان،
فرستادگان الهی،
کتابهای آسمانی و روز قیامت (
آخرت)
و غیب را پذیرفته باشد.
قرآن کریم می‌فرماید:
«آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِن رَّبِّهِ
وَ الْمُؤْمِنُونَ کُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ
وَ مَلآئِکَتِهِ
وَ کُتُبِهِ
و َرُسُلِهِ...»
«
پیامبر، به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل شده،
ایمان آورده است (
و او، به تمام سخنان خود، کاملاً مؤمن می‌باشد.)
و همه
مؤمنان (نیز)، به خدا
و فرشتگان او
و کتابها
و فرستادگانش
ایمان آورده‌اند...».
همچنین می‌فرماید:
«الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ...»
«کسانی که به غیب (آنچه از حس پوشیده
و پنهان است)
ایمان می‌آوررند».
در بسیاری از
آیات قرآن،
ایمان و عمل صالح با هم ذکر شده‌اند:
«
وَ بَشِّرِ الَّذِین آمَنُواْ
وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ...»
«به کسانی که
ایمان آورده
و کارهای شایسته انجام داده‌اند، بشارت ده...».
و در جایی که هر یک به تنهایی آمده باید آنرا تقیید کرد
و عمل صالح در
فرهنگ قرآن،
عملی است که مطابق با یکی از منابع دین باشد، عبارت «الّذین آمنوا» حاکی از
حسن فاعلی و «
عَمِلوا الصالحاتِ...» بیانگر
حسن فعلی است یعنی بشارت به
بهشت ویژه کسانی است که افزون بر
اعتقاد به
مبدأ و معاد و سایر
اصول دین دارای
عمل صالح نیز باشند.
و در حدیثی از
امام رضا (ع) آمده است:
«إِنَّ الایمَانَ هُو الصدیقُ بِالقَلْبِ
و الاقرارُ بالسانِ
وَ الْعَمَلُ بالارکانِ»
«
ایمان، تصدیق به
قلب و اقرار به
زبان و عمل به
اعضاء و جوارح است».
قرآن برای روشنگری هر چه بیشتر میان مؤمن
و کافر راه مقایسه را پیش می‌گیرد تا تمام وجدانها در هر سطحی مسأله را درک کنند:
مؤمنان با
یاد خدا ایمانشان زیاد می‌شود:
«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ
وَ إِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا...»
«مؤمنان، تنها کسانی هستند که هرگاه نام خدا برده شود، دلهاشان ترسان می‌گردد
و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده می‌شود، ایمانشان فزونتر می‌گردد...».
ولی کافران، کفرشان بیشتر می‌شود:
«
وَ إِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ
وَ اسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ
وَ أَصَرُّوا
وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا»
«(
نوح گفت: پروردگارا)
و من هر زمان آنها را دعوت کردم که
ایمان بیاورند
و تو آنها را بیامرزی، انگشتان خویش را در گوشهایشان قرار داده
و لباسهایشان را بر خود پیچیدند،
و در مخالفت اصرار ورزیدند
و به شدّت
استکبار کردند».
سرپرست مؤمنان خداست:
«اللهُ ولِیّ الّذینَ آمنو...»
«خداوند، ولی
و سرپرست کسانی است که
ایمان آورده‌اند...».
ولی
سرپرست کافران،
طاغوتها هستند.
«...
و الّذین کَفَروُا اَوْلِیاءُ الطاغُوت...»
«...کسانی که کافر شدند اولیای آنها طاغوتها هستند...».
خداوند بر
دل مؤمن، آرامش نازل می‌کند:
«هُوَ الَّذِی أَنزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لِیَزْدَادُوا إِیمَانًا مَّعَ إِیمَانِهِمْ...»
«او کسی است که آرامش را بر دلهای مؤمنان نازل کرد تا ایمانی بر ایمانشان بیفزایند...».
ولی بر
دلِ کفار ترس
و وحشت می‌افکند:
«سَأُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُواْ الرَّعْبَ...»
«بزودی در دلهای کافران ترس
و وحشت می‌افکنم...».
افراد مؤمن، پیرو
حق هستند:
«
وَ أَنَّ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّبَعُوا الْحَقَّ مِن رَّبِّهِمْ...»
«...مؤمنان از حقّی که از سوی پروردگارشان بود
تبعیّت نمودند...».
ولی افراد کافر پیرو باطل‌اند:
«... الَّذِینَ کَفَرُوا اتَّبَعُوا الْبَاطِلَ...»
«...کافران از باطل پیروی کردند...»
اینکه مؤمنان در راستای اقتضای ایمانشان باید به چه ویژگیهایی خود را آراسته سازند؟
و از چه زشتی‌هایی
روح و روان خود را پیراسته نمایند
قرآن کریم رعایت اموری را به جدّ از آنان می‌طلبد تا در سایه
عمل به آن در زمرۀ
مؤمنان واقعی قرار گیرند:
«...
وَ أَطِیعُواْ اللّهَ
وَ رَسُولَهُ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ»
«...
و خدا
و پیامبرش را
اطاعت کنید اگر
ایمان دارید».
«الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ أُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا...»
«آنها که
نماز را برپا می‌دارند
و از آنچه به آنها
روزی داده
ایم،
انفاق می‌کنند (آری) مؤمنان حقیقی آنها هستند...».
«
وَ الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ
وَ جَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ...أُولَـئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا...»
«وآنها که
ایمان آوردند
و هجرت نمودند
و در راه خدا
جهاد کردند... آنان مؤمنان حقیقی‌اند...».
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاء لِلّهِ
وَ لَوْ عَلَی أَنفُسِکُمْ أَوِ الْوَالِدَیْنِ
وَ الأَقْرَبِینَ...»
«ای کسانی که
ایمان آورده‌اید. کاملاً قیام به
عدالت کنید! برای خدا
شهادت دهید، اگر چه (این گواهی) به
زیان خود شما، یا
پدر و مادر و نزدیکان شما بوده است...».
«...
وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ أُوْلَـئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا...»
«...(آنهایی) از آنچه به آنها روزی داده
ایم، انفاق می‌کنند (آری) مؤمنان حقیقی آنها هستند...».
«لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ
وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ
وَ رَسُولَهُ
وَ لَوْ کَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ...»
«هیچ قومی را که
ایمان به خدا
و روز رستاخیز دارند نمی‌یابی که با دشمنان خدا
و رسولش دوستی کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند...».
برپایه این
آیه،
محبّت پدران
و فرزندان
و برادران
و اقوام، هنگامی که رو در روی
محبّت خدا قرار گیرد ارزش خود را از دست می‌دهد چرا که می‌فرماید:
«...والّذین آمَنوُ اَشَدُّ حُبّاًللهِ...»
«...آنها که
ایمان دارند، عشقشان به خدا شدیدتر است».
«...
وَ عَلَی اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»
«
و افراد با
ایمان، باید تنها بر خدا
توکّل کنند».
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ
وَ ذَرُواْ مَا بَقِیَ مِنَ الرِّبَا إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ»
«ای کسانی که
ایمان آورده‌اید! از (مخالفان فرمان) خدا بپرهیزید
و آنچه از (مطالبات)
ربا باقی مانده، رها کنید اگر
ایمان دارید!»
«فَأَوْفُواْ الْکَیْلَ
وَ الْمِیزَانَ
وَ لاَ تَبْخَسُواْ النَّاسَ أَشْیَاءهُمْ
وَ لاَ تُفْسِدُواْ فِی الأَرْضِ بَعْدَ
إِصْلاَحِهَا ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ»
«...حق
پیمانه دوزان را ادا کنید:
و از اموال مردم چیزی نکاهید!
و در روی
زمین، بعد از آنکه (در پرتو
ایمان و دعوت
انبیاء)
اصلاح شده است،
فساد نکنید! این برای شما بهتر است اگر با
ایمان هستید!»
ایمان آثار بسیار خوبی در زندگی انسان دارد که ذیلا به آنها اشاره می‌کنیم:
«إِنَّ الَّذِینَ آمَنُواْ
وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ
وَ أَقَامُواْ الصَّلاَةَ
وَ آتَوُاْ الزَّکَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ
وَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ
وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ»
«کسانی که
ایمان آوردند
و اعمال صالح انجام دادند
و نماز را برپا داشتند
و زکات را پرداختند اجرشان نزد پروردگارشان است!
و نه ترسی بر آنهاست
و نه غمگین می‌شوند».
از عبارت «لاخوف علیهم
و لاهم یحزنون» استفاده می‌شود که
امنیّت و آرامش واقعی، در سایه
ایمان و عمل صالح و پیوند با خدا
و بندگان خداست.
«
وَ یَسْتَجِیبُ الَّذِینَ آمَنُوا
وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
وَ یَزِیدُهُم مِّن فَضْلِهِ
وَ الْکَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ»
«
و (
خداوند) در خواست کسانی را که
ایمان آورده
و کارهای نیک انجام داده‌اند می‌پذیرد
و از فضل خود بر آنها می‌افزاید امّا برای کافران
عذاب شدیدی است».
واژۀ استجابت به معنای
اجابت دعا است
و از آنجایی که عبادت خود نوعی دعوت
و خواندن خدای متعال است لذا از قبول
عبادت آنان تعبیر به
استجابت کرد به دلیل اینکه دنبالش فرمود: «ویزیدُهُم مِنْ فَضْلِه» چون ظاهر این جمله است که منظور از زیاد کردن فضل از یاد کردن ثواب باشد
و همچنین از اینکه در مقابل استجابت مؤمنان فرموده: «
و کافران عذابی شدید دارند» این معنی (قبولی
اعمال مؤمنان) استفاده می‌شود.
«
وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُواْ
وَ اتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاء
وَ الأَرْضِ...»
«
و اگر اهل شهرها
و آبادیها،
ایمان می‌آوردند
و تقوا پیشه می‌کردند،
برکات آسمانها
و زمین را بر آنها می‌گشودیم...».
«مَنْ
عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَی
وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیَاةً طَیِّبَةً...»
«هر کس کار شایسته‌ای انجام دهد، خواه
مرد باشد یا
زن، در حالی که مؤمن است، او را به حیاتی پاک زنده می‌داریم...».
حیات طیّبة،
حیات حقیقی و جدیدی است که در عین اینکه از زندگی دیگران جدا نیست ولی غیر از آن است
و در مرتبه والا
و برتری از آن قرار دارد صاحب چنین زندگیی، در خود؛
نور،
کمال،
قوّت،
عزّت،
لذت و سروری احساس می‌کند که قابل وصف
و اندازگیری نیست که نظیر آیه؛
«یَوْمَ تَرَی الْمُؤْمِنِینَ
وَ الْمُؤْمِنَاتِ یَسْعَی نُورُهُم بَیْنَ أَیْدِیهِمْ
وَ بِأَیْمَانِهِم...»
«روزی که مردان
و زنان با
ایمان را می‌نگری که نورشان پیش رو
و در سمت راستشان بسرعت حرکت می‌کند».
«
وَ أَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا
وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ فَیُوَفِّیهِمْ أُجُورَهُمْ...»
«امّا آنها که
ایمان آوردند
و اعمال صالح انجام دادند، خداوند
پاداش آنان را بطور کامل خواهد داد...».
«وَعَدَ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ
وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ
وَ أَجْرٌ عَظِیمٌ»
«خداوند به آنها که
ایمان آورده
و اعمال صالح انجام داده‌اند وعدۀ آمرزش
و پاداش بزرگی داده است».
«...
وَ مَنْ
عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُوْلَئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ یُرْزَقُونَ فِیهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ»
«هر کس کار شایسته‌ای انجام دهد، خواه مرد یا زن در حالی که مؤمن باشد آنها وارد
بهشت می‌شوند
و در آن،
روزی بی حسابی به آنها داده خواهد شد».
بر خلاف باایمان بودن، بی‌ایمانی آثار سوئی در زندگی انسان دارد که اشاره می‌شود:
«کَذَلِکَ یَجْعَلُ اللّهُ الرِّجْسَ عَلَی الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ»
«خداوند،
پلیدی را بر افرادی که
ایمان نمی‌آورند قرار می دهد!»
«...إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیَاطِینَ أَوْلِیَاء لِلَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ»
«ما
شیاطین را اولیای کسانی قرار دادیم که
ایمان نمی‌آورند».
«
و أَنَّ الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا»
«برای آنان که به قیامت
ایمان نمی‌آوردند
عذاب دردناکی آماده ساخته
ایم».
«
وَ إِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ»
«امّا کسانی که به
آخرت ایمان ندارند از
صراط مستقیم منحرفند!»
«إِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَیَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ یَعْمَهُونَ»
«کسانی که به آخرت
ایمان ندارند
اعمال (بد)شان را برای آنان
زینت می‌دهیم بطوری که سرگردان می‌شوند».
«أُوْلَئِکَ الَّذِینَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ
وَ هُمْ فِی الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ»
«(بی‌ایمانان) آنان کسانی هستند که عذاب بد (
و دردناک) برای آنهاست
و آنها در آخرت زیانکارترین مردمند!»
تعبّیر به"زیانکارترین" اشاره دارد به اینکه نه تنها
ثواب نمی‌برند بلکه بدلیل گمراهی
و ضلالتشان با
عِتاب و سرزنش مواجه هستند.
دانشنامه موضوعی قرآن.
