فساد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَساد (به فتح فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
تباهی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
آیات قرآن به کار رفته است؛ مانند:
إِفْساد (به کسر الف و سکون فاء) به معنای تباه كردن؛ و
مُفْسِد (به ضم میم و سکون فاء و کسر دال) به معنای تباه كننده و ضدّ مصلح است.
فَساد:
تباهی است. در لغت آنرا ضدّ
صلاح گفته‌اند.
راغب خروج شى‌ء از
اعتدال معنى می‌كند، خواه كم باشد يا بيشتر.
(لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً) «در زمين برترى (
خود پسندی) و تباهى اراده نمی‌كنند».
(لَوْ كانَ فِيهِما آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتا) «اگر در
آسمان و زمين خدايانى جز خدا می‌بود آنها از اعتدال و
نظم خارج شده و تباه می‌گشتند».
إِفْساد: تباه كردن است.
(سَعى فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها) «در
زمین تلاش می‌كند تا در آن تباهى به بار آورد».
مُفْسِد: تباه كننده و ضدّ مصلح است.
(وَ اللَّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ) (
خداوند، مفسدان را از مصلحان، باز مى‌شناسد).
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فساد"، ج۵، ص۱۷۴-۱۷۵.
