• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

فره (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: فاره (لغات‌قرآن).

فَرَه (به فتح فاء و راء) از واژگان قرآن کریم به معنای خودپسندی است. از مشتقات این واژه در آیات قرآن فَراهة (به فتح فاء) به معناى حذاقت و ماهر بودن، و خفّت و نشاط است و اسم فاعل آن‌ فارِه و جمع فاره، به‌صورت فارِهين (به فتح فاء و کسر راء) فقط يكبار در قرآن بكار رفته، که درباره قوم ثمود است.



فَرَه (بر وزن فَرَس) به معنى خودپسندی است. اسم فاعل آن فَرِه (بر وزن كَتِف) آيد.
فَراهة به معنى حذاقت و ماهر بودن، و خفّت و نشاط است. اسم فاعل آن‌ فارِه است چنانكه در مجمع گفته‌ است.


(وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ‌) (فارِهِينَ‌) را حاذقين و ماهرين معنى كرده‌اند يعنى: «از كوه‌ها خانه‌ها می‌تراشيد در حالی‌كه در اين كار ماهريد». بعضى آن را متكبران معنى كرده‌اند.
ناگفته نماند: فراهة به معنى سبكى و نشاط نيز آمده است، لذا بعيد نيست كه مراد از آن در آیه آسودگان باشد كه نوعى سبكى است و در آيه ديگر به جاى‌ (فارِهِينَ‌)، (آمِنِينَ‌) آمده‌: (وَ كانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً آمِنِينَ‌) (در دل كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند كه در آن در امنیت بودند.) و هر دو آيه درباره قوم ثمود است.


اين كلمه فقط يكبار در قرآن بكار رفته، و فارِهِين و فَرِهين هر دو خوانده شده است.


۱. قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۵، ص۱۷۰.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۶۳۴.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۳۵۴.    
۴. طبرسی، مجمع البیان، ج۷، ص۳۱۳.    
۵. ابن فارس، احمد، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۴۹۶.    
۶. شعراء/سوره۲۶، آیه۱۴۹.    
۷. حجر/سوره۱۵، آیه۸۲.    
۸. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۶۶.    
۹. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۵، ص۳۰۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فره"، ج۵، ص۱۷۰-۱۷۱.    






جعبه ابزار