عوامل غرق قوم نوح (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عوامل غرق
قوم نوح با توجه به
آیات قرآن عبارتند از:
استکبار قوم
نوح، موجب نابودى
و غرق آنان در امواج
آب:
«إِنَّا أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ ... •
وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ
وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ
وَ أَصَرُّوا
وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً • مِمَّا خَطِيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا ...؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم
و گفتيم: قوم خود را انذار كن ...
و من هر زمان آنها را دعوت كردم كه ايمان بياورند تا تو آنها را بيامرزى، انگشتان خويش را در گوشهايشان قرارداده
و لباسهايشان را بر خود پيچيدند،
و در مخالفت اصرار ورزيدند
و بشدّت استكبار كردند. آرى، سرانجام همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند....»
غرق شدن قوم
نوح در موج
و آب جوشيده از تنور، به سبب
استهزا کردن آن حضرت:
«
وَ يَصْنَعُ الْفُلْكَ
وَ كُلَّما مَرَّ عَلَيْهِ مَلَأٌ مِنْ قَوْمِهِ سَخِرُوا مِنْهُ قالَ إِنْ تَسْخَرُوا مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنْكُمْ كَما تَسْخَرُونَ • حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا
وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ
وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ
وَ مَنْ آمَنَ
وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ • قالَ سَآوِي إِلى جَبَلٍ يَعْصِمُنِي مِنَ الْماءِ قالَ لا عاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ
وَ حالَ بَيْنَهُمَا الْمَوْجُ فَكانَ مِنَ الْمُغْرَقِينَ؛
او مشغول ساختن
کشتی بود،
و هر زمان گروهى از
اشراف قومش بر او مى‌گذشتند، او را مسخره مى‌كردند؛ ولى
نوح گفت: اگر ما را مسخره مى‌كنيد، ما نيز شما را همين‌گونه مسخره خواهيم كرد. اين وضع همچنان ادامه يافت تا آن زمان كه فرمان ما فرارسيد،
و تنور جوشيدن گرفت؛ به
نوح گفتيم: از هر يك از انواع حيوانات، يك جفت نر
و ماده در آن كشتى حمل كن. همچنين خاندانت را بر آن سوار كن مگر آنها كه قبلًا وعده هلاك آنان داده شده (همسر
و يكى از فرزندانت)؛-
و همچنين مؤمنان را.- امّا جز عده كمى همراه او ايمان نياوردند. گفت: بزودى به كوهى پناه مى‌برم كه مرا از آب حفظ مى‌كند!
نوح گفت: امروز هيچ نگهدارنده‌اى در برابر فرمان خدا نيست؛ مگر آن كس را كه او رحم كند. در اين هنگام، موج در ميان آن دو جدايى افكند؛
و او در زمره غرق‌شدگان قرار گرفت!»
بت‌پرستی قوم
نوح، پس از
اتمام حجّت بر آنان، عامل غرق
و هلاكت آنان:
«قالَ
نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي
وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ
وَ وَلَدُهُ إِلَّا
خَساراً •
وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ
وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا
وَ لا سُواعاً
وَ لا يَغُوثَ
وَ يَعُوقَ
وَ نَسْراً • مِمَّا خَطِيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا ناراً فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصاراً؛
نوح بعد از نوميدى از
هدایت آنان گفت: پروردگارا! آنها نافرمانى من كردند
و از كسانى پيروى نمودند كه اموال
و فرزندانشان چيزى جز زيانكارى بر آنها نيفزوده است.
و گفتند: دست از معبودان خود برنداريد بخصوص بتهاى «ودّ»، «سُواع»، «يَغُوث»، «يعوق»
و «نسر» را رها نكنيد. آرى، سرانجام همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند
و در آتش دوزخ وارد گشتند،
و جز خدا ياورانى براى خود نيافتند.آرى، سرانجام همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند
و در آتش
دوزخ وارد گشتند،
و جز خدا ياورانى براى خود نيافتند.»
هلاكت قوم
نوح با غرق شدن در آب، بر اثر تكذيب
آیات خدا:
۱. «لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ • فَكَذَّبُوهُ فَأَنْجَيْناهُ
وَ الَّذِينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا ...؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ او گفت: اى قوم من! تنها خداوند يگانه را پرستش كنيد، كه معبودى جز او براى شما نيست.
و اگر غير او را
عبادت كنيد، من بر شما از عذاب روز بزرگى مى‌ترسم! امّا سرانجام او را تكذيب كردند؛
و ما او
و كسانى را كه با وى در كشتى بودند، رهايى بخشيديم؛
و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق كرديم....»
۲. «
وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ
نُوحٍ إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ إِنْ كانَ كَبُرَ عَلَيْكُمْ مَقامِي
وَ تَذْكِيرِي بِآياتِ اللَّهِ فَعَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ ... • فَكَذَّبُوهُ فَنَجَّيْناهُ
وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ
وَ جَعَلْناهُمْ خَلائِفَ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ؛
سرگذشت
نوح را بر آنها بخوان؛ در آن هنگام كه به قوم خود گفت: اى قوم من! اگر موقعيت من
و تذكراتم نسبت به آيات الهى، بر شما سنگين
و سخت است، هر كارى از شما ساخته است بكنيد. من بر خدا توكّل كرده‌ام! ... سرانجام آنها او را تكذيب كردند.
و ما، او
و كسانى را كه با او در كشتى بودند، نجات داديم؛
و آنان را جانشين
و وارث
کافران قرارداديم؛
و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق نموديم. پس ببين عاقبتِ كار كسانى كه انذار شدند (
و نپذيرفتند)، چگونه بود!»
۳. «
وَ نُوحاً إِذْ نادى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنا لَهُ ... •
وَ نَصَرْناهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا ... فَأَغْرَقْناهُمْ أَجْمَعِينَ؛
و نوح را به ياد آور هنگامى كه پيش از آن زمان، پروردگار خود را خواند؛
و دعاى او را مستجاب كرديم؛ ...
و او را در برابر گروهى كه آيات ما را تكذيب كرده بودند يارى داديم؛ ... از اين رو همه آنها را غرق كرديم.»
تکذیب نوح عليه‌السلام از جانب قوم وى، موجب به هلاكت رسيدن آنان با غرق شدن در آب
و طوفان:
۱. «لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ • فَكَذَّبُوهُ فَأَنْجَيْناهُ
وَ الَّذِينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً عَمِينَ؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ او گفت: اى قوم من! تنها خداوند يگانه را پرستش كنيد، كه معبودى جز او براى شما نيست.
و اگر غير او را عبادت كنيد، من بر شما از عذاب روز بزرگى مى‌ترسم! امّا سرانجام او را تكذيب كردند؛
و ما او
و كسانى را كه با وى در كشتى بودند، رهايى بخشيديم؛
و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق كرديم؛ زيرا آنها گروهى نابينا
و كوردل بودند. »
۲. «
وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ
نُوحٍ إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ إِنْ كانَ كَبُرَ عَلَيْكُمْ مَقامِي
وَ تَذْكِيرِي بِآياتِ اللَّهِ فَعَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ
وَ شُرَكاءَكُمْ ثُمَّ لا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ
وَ لا تُنْظِرُونِ • فَكَذَّبُوهُ فَنَجَّيْناهُ
وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ
وَ جَعَلْناهُمْ خَلائِفَ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ؛
سرگذشت
نوح را بر آنها بخوان؛ در آن هنگام كه به قوم خود گفت: اى قوم من! اگر موقعيت من
و تذكراتم نسبت به آيات‌الهى، بر شما سنگين
و سخت است، هر كارى از شما ساخته است بكنيد. من بر خدا توكّل كرده‌ام! شما اگر مى‌توانيد توانايى خود
و معبودهايتان را جمع كنيد؛ سپس هيچ چيز از امورتان بر شما پوشيده نماند؛
و تمام جوانب كارتان را بنگريد؛ سپس به حيات من پايان دهيد،
و لحظه‌اى مهلتم ندهيد! امّا كارى از شما ساخته نيست. سرانجام آنها او را تكذيب كردند.
و ما، او
و كسانى را كه با او در كشتى بودند، نجات داديم؛
و آنان را جانشين
و وارث كافران قرارداديم؛
و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق نموديم. پس ببين عاقبتِ كار كسانى كه انذار شدند (
و نپذيرفتند)، چگونه بود!»
۳. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ • فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما نَراكَ إِلَّا بَشَراً مِثْلَنا
وَ ما نَراكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَراذِلُنا بادِيَ الرَّأْيِ
وَ ما نَرى لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبِينَ •
وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا
وَ وَحْيِنا
وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
و ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ (او به آنها گفت): من براى شما بيم‌دهنده‌اى آشكارم. اشراف كافر قومش در پاسخ او گفتند: ما تو را جز بشرى همچون خودمان نمى‌بينيم؛
و كسانى را كه از تو پيروى كرده‌اند، جز افراد پست ساده‌لوح، مشاهده نمى‌كنيم؛
و براى شما فضيلتى نسبت به خود نمى‌بينيم؛ بلكه گمان مى‌كنيم كه شما دروغگو هستيد.
و اكنون در محضر ما
و طبق
وحی ما، كشتى بساز.
و درباره آنها كه ستم كردند با من سخن مگو
و شفاعت مكن، كه همه آنها غرق‌شدنى هستند!»
۴. «
وَ قَوْمَ
نُوحٍ لَمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْناهُمْ
وَ جَعَلْناهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً ...؛
و قوم
نوح را هنگامى كه پيامبران را تكذيب كردند غرق نموديم،
و آنان را نشانه
و عبرتى براى مردم قرار داديم....»
۵. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ أَ فَلا تَتَّقُونَ • قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ • فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا
وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا
وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ
وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ
وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ پس گفت: اى قوم من! خداوند يكتا را بپرستيد، كه جز او معبودى براى شما نيست؛ آيا از پرستش بتها پرهيز نمى‌كنيد؟! (
نوح) گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى كن. ما به
نوح وحى كرديم كه: كشتى را در حضور ما،
و مطابق وحى ما بساز.
و هنگامى كه فرمان ما فرا رسد،
و آب از تنور بجوشد (كه نشانه فرا رسيدن طوفان است)، از هريك از انواع حيوانات يك جفت در كشتى سوار كن؛
و همچنين خانواده‌ات را، مگرآنانى كه قبلًا وعده هلاكشان داده شده (همسر
و فرزند كافرت)؛
و ديگر درباره
ستمکاران با من سخن مگو (
و شفاعت مكن)، كه آنان همگى غرق خواهند شد.»»
۶. «كَذَّبَتْ قَوْمُ
نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ • قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ • ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ.
قوم
نوح پيامبران را تكذيب كردند، گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تكذيب كردند. سپس باقى‌ماندگان را غرق كرديم.»
۷. «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ
نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنا
وَ قالُوا مَجْنُونٌ
وَ ازْدُجِرَ • فَفَتَحْنا أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ •
وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقَى الْماءُ عَلى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ؛
پيش از آنها قوم
نوح پيامبرشان را تكذيب كردند، آرى بنده ما را تكذيب كرده
و گفتند: او ديوانه است.
و با انواع آزارها از ادامه رسالتش بازداشته شد. در اين هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان
و بى‌وقفه گشوديم؛
و زمين را شكافتيم
و چشمه‌هاى زيادى بيرون فرستاديم؛
و اين دو آب براى هدفى كه مقدّر شده بود درآميختند (
و درياى وحشتناكى تشكيل شد)!»
به هلاكت رسيدن
و عذاب قوم
نوح با امواج آب،
و غرق شدن در آن به سبب
ظلم آنان:
۱. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ •
وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا
وَ وَحْيِنا
وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
و ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ (او به آنها گفت): من براى شما بيم‌دهنده‌اى آشكارم.
و اكنون در محضر ما
و طبق وحى ما، كشتى بساز.
و درباره آنها كه ستم كردند با من سخن مگو
و شفاعت مكن، كه همه آنها غرق‌شدنى هستند!»
۲. «
وَ قِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ
وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي
وَ غِيضَ الْماءُ
وَ قُضِيَ الْأَمْرُ
وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ
وَ قِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ •
وَ نادى
نُوحٌ رَبَّهُ فَقالَ رَبِّ إِنَّ ابْنِي مِنْ أَهْلِي
وَ إِنَّ وَعْدَكَ الْحَقُّ
وَ أَنْتَ أَحْكَمُ الْحاكِمِينَ؛
و گفته شد: اى زمين، آبت را فروبر!
و اى آسمان، از بارش خوددارى كن!
و آب فرو نشست
و كار پايان يافت
و كشتى بر دامنه
کوه جودی، پهلو گرفت؛
و در اين هنگام، گفته شد: دور باد گروه ستمكاران (از رحمت خدا!)
نوح به پروردگارش عرض كرد: پروردگارا! پسرم از خاندان من است؛
و وعده تو در مورد نجات خاندانم حقّ است؛
و تو بهترين حكم‌كنندگانى.»
۳. «قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ • فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا
وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا
وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ
وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ
وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
(
نوح) گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى كن. ما به
نوح وحى كرديم كه: كشتى را در حضور ما،
و مطابق وحى ما بساز.
و هنگامى كه فرمان ما فرا رسد،
و آب از تنور بجوشد (كه نشانه فرا رسيدن طوفان است)، از هريك از انواع حيوانات يك جفت در كشتى سوار كن؛
و همچنين خانواده‌ات را، مگرآنانى كه قبلًا وعده هلاكشان داده شده (همسر
و فرزند كافرت)؛
و ديگر درباره ستمكاران با من سخن مگو (
و شفاعت مكن)، كه آنان همگى غرق خواهند شد.»»
۴. «
وَ قَوْمَ
نُوحٍ لَمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْناهُمْ
وَ جَعَلْناهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً
وَ أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِينَ عَذاباً أَلِيماً؛
و قوم
نوح را هنگامى كه پيامبران را تكذيب كردند غرق نموديم،
و آنان را نشانه
و عبرتى براى مردم قرار داديم؛
و براى ستمكاران عذاب دردناكى فراهم ساخته‌ايم!»
۵. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عاماً فَأَخَذَهُمُ الطُّوفانُ
وَ هُمْ ظالِمُونَ • فَكُلًّا أَخَذْنا بِذَنْبِهِ ...
وَ مِنْهُمْ مَنْ أَغْرَقْنا
وَ ما كانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ
وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ؛
و ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛
و او در ميان آنان نهصد
و پنجاه سال، درنگ كرد؛ ولى تبليغ او جز در گروه اندكى مؤثر واقع نشد
و سرانجام طوفان عظيم آنان را فرا گرفت در حالى كه ستمكار بودند. ما هر يک از آنان را به گناهشان گرفتيم (
و مجازات كرديم)، ...
و بعضى را غرق كرديم؛ خداوند هرگز به آنها ستم نكرد، ولى آنها خودشان بر خويشتن ستم مى‌كردند.»
عصیان و نافرمانى قوم
نوح از آن حضرت، موجب غرق آنان در امواج آب:
«إِنَّا أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ • قالَ
نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي
وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ
وَ وَلَدُهُ إِلَّا
خَساراً •
وَ مَكَرُوا مَكْراً كُبَّاراً؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم
و گفتيم: قوم خود را انذار كن پيش از آن‌كه عذاب دردناكى به سراغشان آيد.
نوح بعد از نوميدى از هدايت آنان گفت: پروردگارا! آنها نافرمانى من كردند
و از كسانى پيروى نمودند كه اموال
و فرزندانشان چيزى جز زيانكارى بر آنها نيفزوده است.
و اين رهبران گمراه مكر عظيمى به كار بردند،»
کفر قوم
نوح، عامل به هلاكت رسيدن آنان با غرق شدن در آب:
۱. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ • فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما نَراكَ إِلَّا بَشَراً مِثْلَنا
وَ ما نَراكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَراذِلُنا بادِيَ الرَّأْيِ
وَ ما نَرى لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبِينَ •
وَ أُوحِيَ إِلى
نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ • حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا
وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ
وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ
وَ مَنْ آمَنَ
وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ •
وَ هِيَ تَجْرِي بِهِمْ فِي مَوْجٍ كَالْجِبالِ
وَ نادى
نُوحٌ ابْنَهُ
وَ كانَ فِي مَعْزِلٍ يا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنا
وَ لا تَكُنْ مَعَ الْكافِرِينَ • قالَ سَآوِي إِلى جَبَلٍ يَعْصِمُنِي مِنَ الْماءِ قالَ لا عاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ
وَ حالَ بَيْنَهُمَا الْمَوْجُ فَكانَ مِنَ الْمُغْرَقِينَ؛
و ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ (او به آنها گفت): من براى شما بيم‌دهنده‌اى آشكارم. اشراف كافر قومش در پاسخ او گفتند: ما تو را جز بشرى همچون خودمان نمى‌بينيم؛
و كسانى را كه از تو پيروى كرده‌اند، جز افراد پست ساده‌لوح، مشاهده نمى‌كنيم؛
و براى شما فضيلتى نسبت به خود نمى‌بينيم؛ بلكه گمان مى‌كنيم كه شما دروغگو هستيد. به
نوح وحى شد كه: جز آنها كه تاكنون ايمان آورده‌اند، ديگر هيچ كس از قوم تو ايمان نخواهد آورد. پس، از كارهايى كه انجام مى‌دادند، غمگين مباش. اين وضع همچنان ادامه يافت تا آن زمان كه فرمان ما فرارسيد،
و تنور جوشيدن گرفت؛ به
نوح گفتيم: از هر يك از انواع حيوانات، يك جفت نر
و ماده در آن كشتى حمل كن. همچنين خاندانت را بر آن سوار كن مگر آنها كه قبلًا وعده هلاك آنان داده شده (همسر
و يكى از فرزندانت)؛-
و همچنين مؤمنان را.- امّا جز عده كمى همراه او
ایمان نياوردند.
و كشتى، آنها را از ميان امواجى همچون
کوه‌ها حركت مى‌داد؛ در اين هنگام،
نوح فرزندش را كه در گوشه‌اى بود صدا زد: پسرم! همراه ما سوار شو،
و با كافران مباش! گفت: بزودى به كوهى پناه مى‌برم كه مرا از آب حفظ مى‌كند!
نوح گفت: امروز هيچ نگهدارنده‌اى در برابر فرمان خدا نيست؛ مگر آن كس را كه او رحم كند. در اين هنگام، موج در ميان آن دو جدايى افكند؛
و او در زمره غرق‌شدگان قرار گرفت!»
۲. «
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ ... • فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُرِيدُ أَنْ يَتَفَضَّلَ عَلَيْكُمْ
وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَأَنْزَلَ مَلائِكَةً ما سَمِعْنا بِهذا فِي آبائِنَا الْأَوَّلِينَ • قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ • فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا
وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا
وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ
وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ
وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم؛ پس گفت: اى قوم من! خداوند يكتا را بپرستيد، كه جز او معبودى براى شما نيست؛ ... جمعيّت اشرافى
و مغرور از قوم او كه كافر بودند گفتند: اين مرد بشرى همچون شماست، كه مى‌خواهد بر شما برترى جويد؛ اگر خدا مى‌خواست پيامبرى بفرستد فرشتگانى نازل مى‌كرد؛ ما چنين چيزى را هرگز درنياكان خود نشنيده‌ايم! (
نوح) گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى كن. ما به
نوح وحى كرديم كه: كشتى را در حضور ما،
و مطابق وحى ما بساز.
و هنگامى كه فرمان ما فرا رسد،
و آب از تنور بجوشد (كه نشانه فرا رسيدن طوفان است)، از هريك از انواع حيوانات يك جفت در كشتى سوار كن؛
و همچنين خانواده‌ات را، مگرآنانى كه قبلًا وعده هلاكشان داده شده (همسر
و فرزند كافرت)؛
و ديگر درباره ستمكاران با من سخن مگو (
و شفاعت مكن)، كه آنان همگى غرق خواهند شد.»»
۳. «كَذَّبَتْ قَوْمُ
نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ • قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ
وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ • قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ • فَأَنْجَيْناهُ
وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ • إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً
وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ؛
قوم
نوح پيامبران را تكذيب كردند، گفتند: آيا ما به تو ايمان بياوريم در حالى كه افراد پست
و بى‌ارزش از تو پيروى كرده‌اند؟! گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تكذيب كردند. ما، او
و كسانى را كه با او بودند، در آن كِشتى كه پُر از
انسان و انواع
حیوانات بود، رهايى بخشيديم. در اين ماجرا نشانه روشنى بود؛ امّا بيشتر آنان مؤمن نبودند.»
۴. «سَلامٌ عَلى
نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ • إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ • ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ؛
سلام بر
نوح در ميان جهانيان باد! چرا كه او از بندگان با ايمان ما بود. سپس ديگران (دشمنان او) را غرق كرديم.»
۵. «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ
نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنا ... • فَفَتَحْنا أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ •
وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقَى الْماءُ عَلى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ تَجْرِي بِأَعْيُنِنا • جَزاءً لِمَنْ كانَ كُفِرَ؛
پيش از آنها قوم
نوح پيامبرشان را تكذيب كردند، آرى بنده ما را تكذيب كرده ... در اين هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان
و بى‌وقفه گشوديم؛
و زمين را شكافتيم
و چشمه‌هاى زيادى بيرون فرستاديم؛
و اين دو آب براى هدفى كه مقدّر شده بود درآميختند (
و درياى وحشتناكى تشكيل شد)! آن كشتى تحت مراقبت ما حركت مى‌كرد. اين پاداشى بود براى كسانى كه از سوى دشمنان مورد انكار قرار گرفته بودند.»
۶. «مِمَّا خَطِيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا ناراً فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصاراً •
وَ قالَ
نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً؛
آرى، سرانجام همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند
و در آتش دوزخ وارد گشتند،
و جز خدا ياورانى براى خود نيافتند.
نوح گفت: پروردگارا! هيچ كس از كافران را بر روى زمين باقى مگذار!»
کوردلی قوم
نوح، موجب انكار آيات از جانب آنان
و سبب غرق
و هلاكت آنان در طغيان آب:
«فَكَذَّبُوهُ فَأَنْجَيْناهُ
وَ الَّذِينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً عَمِينَ؛
امّا سرانجام او را تكذيب كردند؛
و ما او
و كسانى را كه با وى در كشتى بودند، رهايى بخشيديم؛
و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق كرديم؛ زيرا آنها گروهى نابينا
و كوردل بودند.»
عذاب قوم
نوح از جانب خداوند با غرق كردن آنان در آب به سبب بدكردارى
و گناه:
۱. «
وَ نَصَرْناهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْناهُمْ أَجْمَعِينَ؛
و او را در برابر گروهى كه آيات ما را تكذيب كرده بودند يارى داديم؛ چرا كه بدگروهى بودند؛ از اين رو همه آنها را غرق كرديم.»
۲. «إِنَّا أَرْسَلْنا
نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ • مِمَّا خَطِيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا ...؛
ما
نوح را به سوى قومش فرستاديم
و گفتيم: قوم خود را
انذار كن پيش از آن‌كه عذاب دردناكى به سراغشان آيد. آرى، سرانجام همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند....»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۲۳، ص۵۵۲، برگرفته از مقاله «عوامل غرق قوم نوح».
