عبداللّه بن فریدون گرجی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبداللّه بن فریدون گرجی اصفهانی، از شعرای
قرن سیزدهم هجری در
اصفهان بوده است.
میرزا عبداللّه متخلّص به «اشتها» و «سرگشته» فرزند حاج فریدون گرجی اصفهانی، شاعر خوش ذوق
قرن سیزدهم هجری در
اصفهان بوده است.
از اعضاء انجمن ادبی ابوالفقراء بوده و به سبک بسحاق اطعمه (ابواسحاق نداف شیرازی)
شعر می‌گفته و بیشتر اشعار او در وصف اطعمه و اشربه است. مرحوم
عمان سامانی در قصیده انجمنیّه درباره او گوید:
"واندگر سرگشته آن بسحق دانشور ••• که هست شعر روح افزایش حلوائی مذاق مرد و زن".
مرحوم اشتها در سال ۱۲۴۵ق متولّد و در جوانی به سال ۱۲۸۹ق
وفات یافته است. مرحوم میرزا عباسعلی خرم لنبانی در تاریخ وفات او گوید:
"افسوس که اشتهای با فضل و هنر ••• از ملک فنا سوی بقا کرد گذر"
"گفتا پی تاریخ وفاتش «خرم: » ••• «افسوس که اشتها نداریم دگر»".
دیوان اشعار او در اصفهان به چاپ رسیده است.
یک نسخه خطی از آن به خط حسن مصاحبی نائینی که در سال ۱۳۵۶ق کتابت شده است به شماره ۱/۸۸۳۱ در کتابخانه مجلس شورای اسلامی وجود دارد.
این
شعر از اوست:
"انتظاری مده ای دوست به خوان مهمان را ••• گر پلو نیست بکش یخنی و آور نان را"
"نیم جانی است مرا در سر و در پا فکنم ••• به کسی کآوردم مژده بادنجان را"
"اگر از نُقل بسازند مرا زنجیری ••• همه عمر به جان می‌طلبم زندان را".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۴۲.
