ضِغْث (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضِغْث: (وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثاً) «ضِغْث» (بر وزن حرص) به معناى دسته‌اى از چوب‌هاى نازک ساقه
گندم و
جو و يا رشته‌هاى
خوشه خرما و يا دسته گل و مانند آن است.
(وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَلَا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ) (و به او گفتيم: بسته‌اى از ساقه هاى گندم مانند آن را برگير و با آن به همسرت بزن و سوگند خود را مشكن. ما او را شكيبا يافتيم؛ چه بنده خوبى كه بسيار توبه‌كننده بود!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ضغث به معناى يک مشت پر از شاخه درخت و يا از گياه و يا از
خوشه خرما است و
ایوب (علیه‌السلام) سوگند خورده بود كه اگر حالش خوب شود همسرش را صد تازيانه بزند، چون در امرى او را ناراحت كرده بود و چون خداى تعالى عافيتش داد، به وى فرمود تا يک مشت شاخه به عدد تازيانه‌هايى كه بر آن سوگند خورده بود (صد عدد) در دست گرفته يک نوبت آن را به همسرش بزند تا آن كه سوگند خود را نشكسته باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ضِغْث»، ص۳۴۵.
