صومعه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَوْمَعَه (به فتح صاد، میم، عین و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای دیر است و آن بنایی بوده که
راهبان نصاری در صحراها و کوه‌ها ساخته و در آن عزلت گزیده و
عبادت می‌کردند.
صَوْمَعَه به معنای دیر است. صَوامِع جمع صومعه، دیر راهبان نصاری است که در صحراها و کوه‌ها ساخته و در آن عزلت گزیده و عبادت می‌کردند. در
اسلام از آن نهی شده است.
راغب اصفهانی می‌گوید: صومعه هر بنائی است که سقف آن به صورت
گنبد پوشیده شود.
(وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ) (..و اگر
خداوند بعضى از مردم را به وسيله بعضى ديگر دفع نكند، ديرها، و معابد
یهود و نصارى، و مساجدى كه نام خدا در آن بسيار برده مى‌شود، ويران مى‌گردد...)
این لفظ در قرآن فقط یک بار بکار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صومعه»، ج۴، ص۱۵۳.
