شیم (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْمُ (به فتح شین و سکون یاء و ضم میم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای نظر کردن به برق که کجا می‌رود و کجا می‌بارد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام موعظه از این واژه استفاده نموده است.
شَیْم به معنای نظر کردن به
برق، که کجا می‌رود و کجا می‌بارد آمده است. «شام البرق شیما: نظر الیه این یقصد و این یمطر.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام موعظه فرموده است: «
«وَ لاَ تَضَعُوا مَنْ رَفَعَتْهُ التَّقْوَی وَ لاَ تَرْفَعُوا مَنْ رَفَعَتْهُ الدُّنْیَا وَ لاَ تَشِیمُوا بَارِقَهَا وَ لَا تَسمَعُوا نَاطِقَهَا»؛
آن كس را كه
تقوا بلند مرتبه ساخت، خوار مشمريد و آن كه
دنیا عزّتش داده ارجمندش مخوانيد! زرق و برق دنيا توجّه شما را جلب نكند و به سخن آن كس كه ترغيب به دنيا مى‌كند، گوش فرا مدهيد.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره آماده شدن برای سفر
آخرت فرموده است: «
«وَتَيَسَّرْ لِسَفَرِكَ، وَشِمْ بَرْقَ النَّجَاةِ، وَارْحَلْ مَطَايَا التَّشْمِيرِ»؛
وسيله‌اى براى سفر (آخرت) آماده نماييد و چشم به جرقّه‌هاى برق نجات بدوزيد و بار و بنه اين سفر را محكم بر پشت مركب‌ها ببنديد.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شیم»، ج۲، ص۶۲۴.
